Transistie naar basisinkomen: Geen inkomsten, geen burger

Rob Hopkins publiceerde in 2008 een handboek (The Transition Handbook, from oil dependency to local resilience)[1] waarin hij zijn ideeën voor het positief veranderen van gemeenschappen heeft uitgewerkt. In mei 2009 verscheen een Nederlandse vertaling van het handboek (Het Transitie Handboek, van olie-afhankelijkheid naar lokale veerkracht.[2]

Wel, gisterenavond was ik aanwezig op een conferentie van Rob Hopkins.
De aula Pedro Arrupe zat stampvol, maar ik had me gelukkig al een maand geleden ingeschreven.

Tijdens de vragenronde stak ik natuurlijk m’n vinger op. Basisinkomen nietwaar….
Want: “Een basisinkomen betekent erkenning van de diepe onderlinge verbondenheid tussen de leden van een samenleving en de banden die deze ontwikkeling bepalen. Het is zelfs één van de meest opvallende kenmerken: het spoort aan je ervan bewust te zijn dat je altijd voor anderen werkt, zelfs als je de illusie hebt dat je voor jezelf werkt omdat je er een salaris voor krijgt.” en dat klinkt, mijn bescheiden inziens sterk als Transitie in mijn oortjes: de verbondenheid tussen de leden van een samenleving….[3]

Dus stelde ik hem volgende vraag:
“Indien ik u goed begrepen heb houdt Transitie heel wat meer in dan enkel lokaal een stadstuintje aanleggen.
U had het over lokaal geld, over energiecooperatieven, over de deeleconomie en nog zoveel meer. Maar,ik denk dat dit niet voldoende is om het hele systeem te doen veranderen en ook nog eens toekomstgericht de “grote” economie duurzaam te doen “omdraaien” en tevens de “greenwashing” (alles heet tegenwoordig groen en bio, als het maar verkoopt) tegen te gaan. En ik denk dat we ook rekening moeten houden met de transitie die zich nu al ingezet heeft op de arbeidsmarkt en hoe er een P2P economie aan het groeien is waarmee we ook rekening moeten houden.
Dus, wat denkt u over de invoering van het Onvoorwaardelijk Basisinkomen om die opkomende transitiebewegingen te ondersteunen? “

En tot mijn grote verbazing antwoorde hij dit: Yes, you are right, we can not solve all the problems only with local transition actions and concerning the Basic Income Grant, indeed I think it is an important line of thought (denkpiste) for the transition mouvements.
En verder begreep ik dat hij echt voorstander is van het OBi.

Mijn avond was goed en zelfs heel goed: nadien bij een lekker lokaal biertje heb ik nieuwe contacten gelegd want heel wat mensen hadden mijn vraag gehoord en wilden meer informatie over het Basisinkomen. Bovendien, en dat vind ik nog het meest belangrijke als afsluiter van deze avond: de universiteit in Namen staat niet alleen open voor de Transitiebeweging maar schijnt ook heel wat wat profs te hebben die het OBi genegen zijn en bvb ook alles weten over de inzet van Philippe Van Parijs.
Dus…….ben ik maar meteen gaan “onderhandelen” en kijk, vandaag neem ik de nodige contacten om een culturele stundentenavond rond het Obi op te zetten.

Er is hier iemand die heel goed geslapen heeft!

Maar waarom dit filmpje?
Omdat het aantoont hoe de mens altijd een economisch vlijtig beestje was en het, volgens mij, ook altijd zal blijven.

Toen de Franse Revolutie was uitgebroken, waarschuwde Thomas Paine zijn mederevolutionairen:

de democratie kan alleen goed werken als de burgers waaruit zij is samengesteld economisch vrij zijn en beschikbaar om haar tot bloei te brengen.

Of anders gezegd:Geen inkomsten, geen burger

En ook de Transitiebeweging mag niet in een romantisch hippysfeertje blijven hangen, maar moet ondersteunt worden met duurzame mensenrechten zoals het Onvoorwaardelijk Basisinkomen.
Want ook de democratie heeft stilletjesaan een echte transitie nodig terug naar de echte waarden:
In een democratie hebben de mensen invloed op wie er bestuurt en hoe er wordt bestuurd.
Maar mensen die geen bestaansmiddelen hebben, worden opgezogen in een spiraal van democratie ondermijnende toestanden of zoals Guy Standing het zo scherp stelt: The precariat, the new dangerous class.

Een klasse van arme burgers werkende of werklozen) die ofwel murw geslagen zijn en dus monddood, of vervallen in gevaarlijke uitersten en gebruikt of misbruikt worden door extremistische groeperingen die elke democratie onwaardig zijn.
We herdenken de Grote oorlogen en de gruwelen ervan, maar sociale onrechtvaardigheid en ongelijkheid waren ook mee de voedingsbodems van iets wat we nooit meer willen….Om over na te denken, vooral vandaag, want de wereld draait op z’n kop en terwijl in obscene rijkdom de 85 rijkste mensen meer dan de 3,5 miljard armste mensen bezitten [5] gaat de democratie verder naar de haaien en ligt om elke hoek oorlog op de loer.

Lambrecht Christina
28 januari 2015

The post Transistie naar basisinkomen: Geen inkomsten, geen burger appeared first on Nederlandstalig Netwerk Basisinkomen.

Hoe en Wat over Basisteams voor promotie van het Basisinkomen

obiteam
Het uitgangspunt van een basisteam is actief worden moet vooral leuk zijn en dus passen bij persoonlijke wensen en ambities en niet knellend worden in de eigen agenda!

Het Begin 
Zoek 3 mensen die het Onvoorwaardelijke Basisinkomen (OBi) helemaal zien zitten.
Vraag aan elk van hen:

  • zoek 3 mensen die het OBi helemaal zien zitten en vraag hen deze vraag verder te brengen
  • vraag aan elk van hen om met je een basisteam vormen

Vorm een basisteam en kom bij elkaar in je huiskamer, buurthuis, wijkcentrum, o.i.d. en bespreek het vervolg.

Het Vervolg
Acties die ondernomen kunnen worden zijn:

  • Op de publieke tribune plaatsnemen tijdens gemeenteraads- en /of commissievergaderingen, met raadsleden achteraf praten en daar folders uitdelen
  • Gesprek aanvragen bij de betreffende wethouder
  • Voorlichtingspraatje houden bij een politieke partij (maakt niet uit welke)
  • Folders uitdelen onder het winkelend publiek
  • Een standje inrichten op bijvoorbeeld een kledingbeurs‚ buurtfeest, vlooienmarkt of congres/symposium
  • Jezelf laten uitnodigen op een partijbijeenkomst van een politiek partij en vakbond
  • Een redactioneel artikel geplaatst zien te krijgen in een lokale- of regionale krant
  • Een blog beginnen over basisinkomen en je acties hierop vermelden
  • Je laten interviewen, of zelf interview afnemen voor in die krant of op die blog
  • Video maken en op je blog zetten
  • Binnen je eigen netwerk inhoudelijke gesprekken aangaan
  • Op een verjaardag de jarige een klein pakketje OBÍ spulletjes geven
  • Huiskamergesprekken organiseren
  • Op het werk folders uitdelen
  • Een filmavond organiseren met bijvoorbeeld de Zwitserse film van Enno Schmidt en Daniël Häni Grundeinkommen Kulturimpuls
  • Folders bij bibliotheken, gemeentehuizen, UWV, sociale diensten, wijkcentra,
    buurthuizen, sportkantines,  tandarts, dokter, fysio, etc.
  • Een toneelgroep een korte voorstelling laten verzorgen in wijkcentra, e.d. ‚
  • Actief worden op sociale media
  • Contact zoeken met andere basisteams in de omgeving voor een gezamenlijke actie.
  • Deze pagina verspreiden via social media

Hou contact met elkaar via email, bezoek, facebook, en praat over vorderingen en vervolgacties.

Belangrijk is dat er iets gekozen wordt waar je achter kan staan, waar je tijd voor hebt en wat je waar kunt maken.
Wanneer er hulp nodig is van de landelijke organisatie, bijvoorbeeld voor een inleider, materialen (voor een stand, bijvoorbeeld, folders, spandoek) of netwerkcontacten, dan kan een vraag neergelegd worden via dit formulier

 

lees ook: http://basisinkomen.net/obi/5-stappen-op-weg-naar-obi-ambassadeursschap/

The post Hoe en Wat over Basisteams voor promotie van het Basisinkomen appeared first on Nederlandstalig Netwerk Basisinkomen.

Topkader VVD dacht in 1994 na over basisinkomen

theo korthals altes

theo korthals altesVideo opnamen van een mediapresentatie, van Theo Korthals Altes, tijdens de VVD Topkader training in 1994, gewijd aan het welvaartsbeleid en ons ons sociaal bestel. Zijn pleidooi ging over het invoeren van een (gedeeltelijk) basisinkomen, gecombineerd met verdere wijzigingen in de sociale zekerheid. Over de opheffing van het verbod op werk en over de bestaansvoorwaarden en de mogelijkheden om Nederlanders zoveel mogelijk zelfredzaam te maken.

Twintig jaar later gelden de argumenten voor een basisinkomen en overige maatregelendes te sterker.

Meer dan ooit kan een actieve stimulering van de economie worden gekoppeld aan vooruitstrevend sociaal beleid.

Een basisinkomen voor elke Nederlander geldt niet enkel als sociaal maar ook economisch als common sence.

Theo E. Korthals Altes
december 2014

Lees verder

Guy Standing geeft lezing in Groningen 28 januari

guystanding

guystandingNa eerder D66 heeft nu ook de PvdA de wens uitgesproken om te experimenteren met een onvoorwaardelijk basisinkomen. Wat lang niet iedereen weet, is dat er op meerdere plaatsen op de wereld, onder andere in India, al dergelijke experimenten zijn uitgevoerd. Prof. Standing, die de Indiase regering adviseerde bij het opzetten en uitvoeren van deze experimenten, spreekt woensdagavond 28 januari in Groningen over de ervaringen in India. Hij zal ook ingaan op de wenselijkheid en de mogelijkheid om in Europa, bijvoorbeeld in Groningen, dergelijke experimenten op te zetten.

“Why Europe’s Precariat needs a Basic Income”

Prof. Guy Standing, University of London

Guy Standing is hoogleraar ontwikkelingsstudies en voormalig topambtenaar bij de ILO, de International Labour Organization. In zijn laatste boeken beschrijft hij de opkomst van het precariaat, de onderklasse van mensen die van baantje naar klusje gaan, niet of nauwelijks beschermd worden door ons sociale zekerheidsstelsel en, belangrijker nog, vaak niet de mogelijkheid hebben hun werkelijke potentie te verwezenlijken. Zoals de nieuwe klasse van burgers in de Middeleeuwen burgerrechten afdwong, en de nieuwe arbeidersklasse in de vorige eeuw sociale wetten afdwong, zo zal het precariaat de komende decennia een basisinkomen afdwingen, zo verwacht Standing.

Wat Standing bijzonder maakt, is dat hij zeker geen studeerkamergeleerde is. Hij is een van de oprichters van het Basic Income Earth Network (BIEN) en hij gaf leiding aan experimenten met vormen van een basisinkomen in onder andere India. Behalve over de noodzaak van een basisinkomen kan hij dus ook vertellen over hoe het in de praktijk werkt, en vertellen over de (on)verwachte gedragseffecten in eerder onderzoek.

Lezing en mogelijkheid tot het stellen van vragen. Voertaal Engels.

Georganiseerd door MIES, in samenwerking met VPRO’s Tegenlicht en de Vereniging Basisinkomen.

 

Meer info in de kalender of hier: http://basisinkomen.net/obi/event/lezing-door-prof-guy-standing-in-groningen-280115/

Het bericht Guy Standing geeft lezing in Groningen 28 januari verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Wat is een universeel basisinkomen?

aav

Another angry voice Blog door Thomas G. Clark.

Een universeel basisinkomen (ook wel onvoorwaardelijk basisinkomen, burgerinkomen of gewoon basisinkomen genoemd) is een voorstel voor een economisch systeem waarbij iedere volwassene binnen een economie een gegarandeerd basisinkomen krijgt, ongeacht of men een baan heeft of niet. Het is een zeer interessant voorstel, dat steun ondervindt vanuit het hele politieke spectrum, vooral van socialisten en libertariërs.

In oktober 2013 werd in Zwitserland een referendum geïnitieerd (middels een 126.000 maal ondertekende petitie), over de vraag of een onvoorwaardelijk gegarandeerd inkomen van £ 1750 per maand voor alle volwassen burgers ingevoerd zou moeten worden.

Argumenten voor

Technologie en automatisering: als de technologie en automatisering steeds beter worden, zal de vraag naar arbeid in een economie afnemen. Het tempo van de technologische vooruitgang wordt echter vertraagd als mensen zich de eindproducten van deze geavanceerde technologie en automatisering niet kunnen veroorloven. Als mensen de zekerheid hebben van een bestaansminimum, dan kunnen zij een flinke som geld aanwenden om die producten te kopen, wat de technologische vooruitgang op een hoger plan zal brengen.

Herverdeling van rijkdom: herverdeling van rijkdom is economisch gunstig, vanwege de Marginal Propensity to Consume [1], dat wil zeggen: armen en gewone mensen besteden een groter deel van hun inkomen dan rijke. Hoe meer geld mensen laten rollen in plaats van het op te potten, des te sneller zal een economie zich ontwikkelen.

Efficiëntie: een algemeen basisinkomen is de meest efficiënte vorm van herverdeling van rijkdom, want er is geen behoefte aan een grote en dure bureaucratie die begunstigden aan een inkomenstoets onderwerpt. Er zou alleen nagegaan hoeven worden of de ontvanger een ingezetene van de staat is en of hij of zij geregistreerd staat als volwassene. Dit zouden de enige controles zijn. De overheadkosten van het bureaucratische sociale zekerheidssysteem zouden dus fors afnemen.

Kleinere overheid: de introductie van een universeel basisinkomen zou de economische kosten van het sociale stelsel verminderen door de afschaffing van bijna alle inkomensafhankelijke uitkeringen en de bijbehorende bureaucratie.

Afname van de criminaliteit: het aantal misdaden zal omlaag gaan omdat het universeel basisinkomen absolute armoede effectief elimineert. Het zal de economische wanhoop, die een groot deel van het criminele gedrag zoals diefstal motiveert, danig terugdringen (een proefproject met een basisinkomen in Namibië [2] boekte een opmerkelijke 42% reductie in criminaliteit).

Een evenwichtige arbeidsmarkt: de arbeidsmarkt is sinds de opkomst van het neoklassieke pseudo-economische dogma steeds onevenwichtiger geworden. De beschadiging van vakbonden en de aantasting van arbeidsrechten zijn nu meer uit balans dan ooit. Werknemers zouden niet langer gedwongen zijn om te werken om aan hun basale levensbehoeften te voldoen. Werkgevers zouden hoge lonen, goede voorwaarden en goede arbeidsomstandigheden moeten bieden om werknemers aan te trekken. Uitbuitingspraktijken op het werk zouden beknot worden en een werknemer zou meer vrijheid hebben om voor werk te kiezen dat men echt ambieert in plaats van te blijven hangen in vreselijke banen tegen karige loontjes om te voorkomen dat men wegzakt in uitzichtloze armoede.

Innovatie en kleine bedrijven: als burgers verzekerd zijn van een basisinkomen en zij in hun noodzakelijke levensbehoeften kunnen voorzien, zou de investering van tijd en geld in de oprichting van nieuwe bedrijven beduidend aantrekkelijker worden en aanzienlijk minder risico met zich meebrengen. Bewijs uit studies ondersteunt de conclusie dat door de invoering van een dergelijk systeem het aantal startende ondernemers zou toenemen.

Beter kapitalisme: het resultaat, een flinke vermeerdering van kleine bedrijven, zou het kapitalisme – doordat de kapitalistische economie profiteert van de toegenomen diversiteit en verhoogde concurrentie binnen bestaande markten – verbeteren. De groeiende differentiatie zou leiden tot een meer robuuste economie die bestand is tegen schokken van buitenaf. Meer competitieve markten zouden leiden tot meer concurrentie en efficiëntie.

Sociale rechtvaardigheid: als automatisch aan de essentiële, benodigdheden van iedere burger wordt voldaan, dan is de behoefte aan liefdadigheid en door de staat uitgevoerde sociale zekerheid drastisch verminderd, wat betekent dat diegenen met charitatieve bedoelingen de armen elders in de wereld kunnen helpen, in plaats van zich in hun eigen ontwikkelde landen bezig te houden met de bestrijding van armoede.

Argumenten tegen

Teloorgang van de prikkel om te werken: tegenstanders beweren dat het kapitalisme knarsend tot stilstand zal komen, als de angst voor armoede en daarmee de prikkel voor werknemers om te blijven werken, zou verdwijnen. Dit bezwaar wordt niet ondersteund door experimentele gegevens, waaruit blijkt dat de overgrote meerderheid van mensen blijft werken, zelfs als aan hun eerste levensbehoeften is voldaan. Demografische data uit experimenten in Noord-Amerika lieten alleen een aanzienlijke afname zien in gewerkte uren onder nieuwe moeders (om tijd met hun baby’s door te brengen) en tieners / jong volwassenen (die de extra tijd aan onderwijs besteden). In feite vertoonde de proef in Namibië een significante toename van economische activiteit door een stijging van de economische vraag en de oprichting van nieuwe bedrijven.

Ledigheid: één van de meest gehoorde punten van kritiek is dat als het individu zeker weet dat in zijn noodzakelijke behoeften is voorzien, deze geneigd zal zijn om niets te doen. Niet alleen wordt deze zorg weerlegd door experimenten die gedaan zijn, het wordt ook ontkracht door een beroep op het “gezond verstand” [3]. Als luiheid veroorzaakt wordt door voldoende geld, genoeg om te kopen wat we nodig hebben voor onze dagelijkse behoeften, hoe kan je dan uitleggen dat multi-miljonairs als Warren Buffet of George Soros – die zoveel rijkdom hebben vergaard dat ze voor tienduizend levens of meer in hun eerste levensbehoeften kunnen voorzien – blijven doorwerken? Waarom blijven acteurs als Keanu Reeves werken, als zij meer dan genoeg geld verdiend hebben om de rest van hun leven comfortabel door te brengen? Waarom blijven sporters werken zelfs nadat ze multi-miljonairs geworden zijn? Hoe kan je het feit uitleggen dat de huidige Britse regering warempel volgestouwd zit met multi-miljonairs? Als “genoeg om te overleven” een belemmering was om te werken, dan zouden al deze mensen zich zeker teruggetrokken hebben om een leven te leiden van luxe en ledigheid. De enige manier om dit bezwaar nog enigszins geloofwaardig te maken is door het bespottelijke rechtse standpunt te accepteren dat de rijken het best gemotiveerd worden door meer geld en de armen aangespoord moeten worden door te dreigen met een rampzalig gebrek aan geld.

Iets voor niets: een andere tegenwerping – ook één van de meest gehoorde – is “Waarom zouden we mensen iets voor niets geven?” Een dergelijke houding ligt achter de open zenuw die veel Britten hebben met de uitgaven voor sociale zekerheid. Men schat dat de Britse economie jaarlijks 120 miljard pond verliest door belastingontwijking [4], maar dit probleem wordt volledig overschaduwd – in termen van het aantal kolommen en in de heersende, publieke opinie – als het gaat om de kosten van de sociale zekerheid, waarvan slechts 1.2 miljard pond met fraude gepaard gaat [5]. Het Britse publiek raakt snel overstuur door het gevoel dat hen onrecht wordt aangedaan: zij moeten hard werken, terwijl anderen, die geen baan hebben, toch een dak boven hun hoofd en voedsel in hun buik hebben. Het gevoel van onrechtvaardigheid is een krachtige emotie, die de rechtse pers doelbewust verweeft met haar anti-sociale zekerheidsretoriek [6], maar in economische termen is het een betekenisloos bezwaar tegen het universele basisinkomen, omdat als iedereen recht heeft op een inkomen dat hem of haar een bescheiden levensstandaard gunt, of men nu wel of niet werkt, het tegenargument, dat werklozen iets krijgen en werknemers niets, geen gewicht meer in de schaal legt.

Wederkerigheid: de essentie van het gewaarborgd inkomen is dat het onvoorwaardelijk is, wat betekent dat de ontvanger daar geen economische activiteit tegenover hoeft te zetten. Die voorwaarde stuit op veel weerstand. Deze aversie demonstreert een fundamenteel gebrek aan economisch inzicht omdat de ontvanger het ofwel zal uitgeven (en daarmee een economische vraag creëert) of zal sparen (en zodoende de kapitaalreserves aanlegt die het kapitalistische systeem nodig heeft om de krediet-economie te financieren). De enige manier waarop het individu wel waarde zou kunnen onttrekken aan de economie, zou zijn om het onder te brengen in het buitenland, maar dat probleem heeft te maken met kapitaalvlucht [7] en belastingontwijking [8], in beginsel is het geen probleem van het onvoorwaardelijke inkomen.

Sociale zekerheid voor de rijken: een andere tegenwerping is dat het universele basisinkomen zou resulteren in betalingen aan burgers die al rijk zijn en geen moeite hebben om in hun dagelijkse behoeften te voorzien. Volgens mij is dit om twee redenen een bijzonder kortzichtig bezwaar. Ten eerste. De betaling afhankelijk maken van vermogen en inkomen zou – om van iedereen de draagkracht te bepalen – een grote bureaucratie vereisen. Dit zou afbreuk doen aan één van de belangrijkste voordelen (efficiëntie). Ten tweede. Als de rijken en machtigen (die over het algemeen hoge belastingen betalen) worden uitgesloten, gaan ze zich waarschijnlijk tegen de regeling verzetten, omdat ze er voor betalen, maar er niets voor terugkrijgen. Als borging van een minimum bestaansniveau voor de meerderheid van de mensen op een zo efficiënt mogelijke manier gerealiseerd kan worden door ook de welgestelden “een beetje extra” te geven, dan moet dat maar. Om het hele concept van een universele uitkering hopeloos in gevaar te brengen uit een verlangen om ervoor te zorgen dat de rijken er niet een deel van krijgen, zou zo gezegd het kind met het badwater weggooien zijn.

Inflatie: van alle regelmatig geuite bezwaren is de enige die werkelijk economisch hout snijdt de dreiging van inflatie. Het moet vrij gemakkelijk zijn om te begrijpen hoe dit zou kunnen gebeuren. Neem bijvoorbeeld de huur: als de klasse van niet-actieve renteniers zich ervan bewust wordt dat hun huurders iedere maand een betaling ontvangen, voldoende om in hun levensonderhoud te voorzien, is het duidelijk in hun financiële eigenbelang om vervolgens massaal de huursom te verhogen zodat de maatregel het gehele bedrag inpikt (en waarschijnlijk een beetje meer). Een voorbeeld van deze lobby op zoek naar hoger rendement [9] kan gevonden worden in de Britse kinderopvangsector [10] na de invoering van Child Tax Credits (fiscaal verrekenbare tegoeden voor het verzorgen van (een) kind(eren)). De aanbieders van kinderopvang wisten dat gezinnen met werkende ouders een vergoeding van de overheid kregen om de kosten van kinderopvang te dekken, dus verhoogden ze de kosten van de kinderopvang zo zeer dat het Verenigd Koninkrijk nu de duurste kinderopvang in de ontwikkelde wereld heeft (33% van het gezinsinkomen; ter vergelijking: het gemiddelde in de OESO is slechts 13 procent). Dat betekent dat de vergoeding vanwege de Child Tax Credit bij lange na niet genoeg is om de opgeblazen kosten van kinderopvang te dekken. Als het universele basisinkomen wordt geïntroduceerd dan moet het samengaan met een pakket van anti-inflatoire maatregelen (zoals het stellen van een maximum aan (de verhoging van) de huurprijs) [11] anders zal de waarde van het inkomen spoedig uitgehold zijn door de lobby voor materieel gewin van de inactieve renteniersklasse.

Een andere oplossing voor het gedrag van de zichzelf verrijkende niet-productieve kaste van renteniers zou kunnen zijn om ervoor te zorgen dat de hoogte van het universele basisinkomen gekoppeld is aan de kosten van levensonderhoud, zodat als de kosten voor huur, energie-tarieven en water met 10% in een jaar omhooggaan, het bedrag van het basisinkomen evenredig zal stijgen. Dit zou natuurlijk tot inflatie leiden, maar de inflatie zou gewone mensen toch niet in de armen van de armoede drijven, omdat ze een aan de inflatie aangepast inkomen uitgekeerd krijgen en zodoende aan hun basisbehoeften kunnen voldoen.

Tegenargumenten niet transparant

Ik heb een aantal argumenten voor en tegen een universeel basisinkomen geschetst. Het geval doet zich voor dat de meeste argumenten vóór worden ondersteund door empirisch bewijsmateriaal en deugdelijk economisch redeneren, maar de meeste van de gewoonlijk gehoorde tegenargumenten vanuit economisch perspectief helemaal niet kloppen of worden tegengesproken door bewijs of weinig meer om het lijf hebben dan een mening. Dit betekent dat het absoluut onmogelijk is om een “evenwichtig” artikel samen te stellen zonder de volledig verkeerde indruk te wekken dat de argumenten tegen op de één of andere manier gelijk zijn aan de argumenten vóór, terwijl ze, behalve geldige zorgen over inflatie, niet transparant zijn.

Politiek

Het idee van een universeel basisinkomen sluit goed aan bij verschillende politieke ideologieën, vooral bij het socialisme en libertarisme. Het lijkt mij ook, dat het goed past bij de meeste vormen van het vrijemarkt kapitalisme (afgezien van de uiterst rigide variant die zich sowieso verzet tegen elke vorm van inmenging door middel van sociale zekerheid).

Socialisme

Misschien wel de meest bekende linkse voorstander van het universele inkomen was de Britse filosoof en sociaal criticus Bertrand Russell, die in 1918 schreef dat “degenen die ervoor kiezen om niet te werken een sober bestaansminimum moeten genieten en volledig vrij gelaten [moeten] worden”, opdat “de angst voor werkloosheid en het verlies van hun broodwinning mensen niet langer als een nachtmerrie zou achtervolgen”. [12]

Andere linkse pleitbezorgers van het universeel basisinkomen zijn James Meade, die stelt dat dit de enige manier is waarmee volledige werkgelegenheid herwonnen kan worden en de Belgische filosoof en econoom Phillippe van Parijs, die in 1987 het European Basic Income Network (Europees Netwerk voor het Basisinkomen) oprichtte.

Libertarisme

Het libertarisme kan ruwweg onderverdeeld worden in twee scholen. Voorstanders van het universeel basisinkomen kunnen in beide gevonden worden.

Links-libertarisme

Eén van de vroege links-libertarische voorstanders van een universeel basisinkomen was de Amerikaanse econoom Henry George. Hij stelde een progressief belastingstelsel voor, waarbij belasting geheven zou worden op land waardoor iedere burger een basisinkomen, ook wel een “citizens’ dividend” (burgerdividend) genoemd, kon ontvangen. Het voordeel van een dergelijk systeem, dat grondwaarde belast, is dat belasting wordt geheven op rijkdom en niet op consumptie of inkomen.

De afgelopen jaren heeft de Groene Partij van de Verenigde Staten voorstellen gedaan voor een universeel inkomen voor alle volwassenen ongeacht hun gezondheidstoestand, wel of niet werkend of burgerlijke staat, om de overheidsbureaucratie en bemoeizucht met het leven van mensen in te dammen.

Rechts-libertarisme

Veel conservatieven zijn misschien geneigd om zich te verzetten tegen een universeel basisinkomen omdat ze er op ingesteld zijn om de verzorgingsstaat te haten, maar veel van de theoretici van de neoklassieke doctrine, waaraan de conservatieve denker zich impliciet conformeert, zijn voorstanders van vormen van een universeel basisinkomen. Tot deze verdedigers behoren Friedrich Hayek, Milton Friedman en Gary Johnson (de kandidaat van de Libertarische Partij bij de Amerikaanse Presidentsverkiezingen in 2012).

Rechts-libertariërs stellen vaak een soort voorwaardelijk basisinkomen voor, dat negatieve inkomstenbelasting wordt genoemd, waarbij mensen die beneden een bepaalde inkomensdrempel verdienen, een aanvullende betaling van de overheid ontvangen in plaats van belasting te betalen.

Het vrije markt kapitalisme

Men zou kunnen veronderstellen dat het concept van algemene sociale zekerheid volledig haaks staat op het vrije marktkapitalisme, maar dat is niet zo. Een universeel basisinkomen zou het concurrentievermogen van de markt vergroten doordat het mensen bevrijd van de zorg om in hun noodzakelijke, alledaagse behoeften te voorzien. Het zou hen de vrijheid geven om een eigen bedrijf te beginnen. Een stijging van het aantal kleine bedrijven zou concurrentie op de markt aanwakkeren en de efficiëntie verbeteren.

Als de vrijemarktkapitalist enigszins gelooft in enigerlei vorm van sociale zekerheid dan is het logisch om in te stemmen met een model dat de minste inmenging van de staat vereist en het kleinste beslag legt op kostbare overheidsbureaucratie. Zo’n model zou heel duidelijk de vorm aannemen van een soort universeel inkomen, in plaats van een bureaucratisch geregelde inkomensafhankelijke uitkering.

Conclusie

Een universeel basisinkomen is een zeer interessant idee. Ik hoop dat het Zwitserse referendum leidt tot de eerste invoering van een dergelijke regeling, zodat we meer over de voordelen en valkuilen kunnen leren. Het is duidelijk dat het onderliggende principe van een algemeen systeem van sociale zekerheid zonder bureaucratie een grote aantrekkingskracht heeft op mensen aan beide zijden van het politieke spectrum, gezien het feit dat het aanhangers heeft bij zowel uiterst links als uiterst rechts (van Bertrand Russell tot Fredrich Hayek) en alles er tussen in.

Veel van de critici vertrouwen op economisch slecht onderbouwde tegenwerpingen zoals de “iets voor niets” grief of het schijnheilige ongemak over “nietsdoen“. Door dergelijke belachelijke beduchtheid aan te kaarten – dat armen en modalen zouden stoppen met werken op het moment dat een normaal minimum niveau van leven gewaarborgd is – (terwijl men het feit negeert dat de rijken blijven werken ook wanneer al lang aan hun minimale bestaansvoorwaarden is voldaan), geeft de tegenstander in wezen toe dat hun visie op het kapitalisme stoelt op de exploitatie van angst voor armoede, in plaats van op de bereidwillige medewerking van werknemers.

Een ander dingetje dat dit soort “iets voor niets” bezwaren onthult is de absurde gedachte dat betaalde arbeid de enige manier is waarop iemand kan bijdragen aan de samenleving: het idee dat het individu alleen maar door onderwerping aan kapitalistische uitbuiting in staat is om iets bij te dragen aan de maatschappij. Deze houding is niet alleen belachelijke onzin omdat iedereen, iedere keer dat hij of zij zijn of haar universele basisinkomen spendeert of naar een spaarrekening brengt, bijdraagt aan de economie, maar ook omdat onbezoldigde activiteiten zoals het opvoeden van kinderen, de zorg voor oudere of gehandicapte familieleden, vrijwilligerswerk voor goede doelen of tijd investeren in onbetaalde inspanningen zoals onderwijs, schrijven of de kunsten, allemaal duidelijke bijdragen aan de samenleving zijn. Ze kunnen gewoon veel minder makkelijk in geld uitgedrukt worden door de brigade die “van alles de kosten kent, maar niet de waarde”, zodat ze worden afgedaan als “waardeloze contributies“.

Bron:

Noten: 

The post Wat is een universeel basisinkomen? appeared first on Nederlandstalig Netwerk Basisinkomen.

Twee van de drie moties over basisinkomen aangenomen op congres PvdA

PvdA

PvdAOp het PvdA congres van afgelopen weekend 17/18 januari 2015 zijn een aantal moties in stemming gebracht die belangrijk zijn om de bekendheid van het Onvoorwaardelijke Basisinkomen te vergroten.

  • Motie 31 (afgewezen): Onvoorwaardelijk Basisinkomen
  • Motie 37 (aangenomen): te experimenteren met een voorwaardelijk Basisinkomen
  • Motie 50 (aangenomen): Gemeentes mogen experimenteren op het gebied van Werk en Inkomen, met name over de bijverdiencapaciteit naast een uitkering.

Over Motie 37: Doordat bij een eerste stemming geen duidelijke meerderheid te zien was, moest er handmatig geteld worden. De afgevaardigen met hun stemkastjes, de andere leden werden handmatig geteld. 58% was voor. Leuk, dat gaf extra aandacht en een spannend verzetje in de zaal. Voor motie 37 waren er 3 sprekers, door de vele gemeenten die al voorwaren, was er meer spreektijd.

Over Motie 50:  Deze motie op het PvdA congres is voor een groot deel overgenomen van de verworpen motie van 27 nov Gl+D66 En zie hier, zelfs met een positief PRE-advies; dus op het Congres is er niet eens over gestemd. Boeiend zijn de argumenten in het pre-advies over ‘armoedeval’ , e.a. is ook van toepassing op experimenten met een Basisinkomen.

Over Motie 31 : deze motie Onvoorwaardelijk Basisinkomen behaalde een 40%, is afgewezen.
Ik ga nog uitzoeken/contact legen, wie die voor-stemmende gemeentes zijn.

Mogelijk is er een ‘PvdA-Netwerk Basisinkomen’ in oprichting.
Er bestaan veel PvdA-Netwerken, bijv. Huurders, duurzaamheid, enz.

Hans Lindeijer, Eindhoven,



Motie 50: Laat gemeentes experimenteren met de bijverdiencapaciteit naast de uitkering

Eindhoven (contactpersoon: Welling, Gerben, G.P.)
Borger-Odoorn, Oss/Maasdonk/Lith, Utrecht, Ridderkerk, Schiedam, Dordrecht, Appingedam, Amsterdam West, Ouderen Netwerk PvdA
Ingediend op: 10-01-2015

Het PvdA congres op 17-18 januari 2015 bijeen te Utrecht
– Overwegende dat diverse gemeenten aangeven experimenten te willen doen met de bijverdiencapaciteit naast een uitkering;
– Overwegende dat daartoe de beleidsvrijheid van gemeenten binnen de kaders van de WWB (Wet Werk en Bijstand) dient te worden verruimd;
– Minister Plasterk komt met een ‘experimentenwet’ als deel van zijn ‘Agenda Lokale Democratie’. Dat blijkt uit zijn brief van 5-1-2015

Verzoekt de Tweede Kamerfractie van PvdA om:
Gemeentes de ruimte te bieden te mogen experimenteren zodat ze maatwerk kunnen leveren op het gebied van Werk en Inkomen, met name over de bijverdiencapaciteit naast een uitkering;
en gaat over tot de orde van de dag.

Toelichting:
Geef gemeenten meer ruimte, niet alleen over Zorg, maar ook dat ze maatwerk kunnen leveren op gebied van Werk en Inkomen.
Zie ook de discussie in Buitenhof-TV 4 jan. 2015 over:
Hoe krijg je mensen het beste uit de bijstand-
Een debat tussen Maarten Struijvenberg, wethouder in Rotterdam namens Leefbaar Rotterdam en Mattias Gijsbertsen, wethouder in Groningen voor GroenLinks.
http://programma.vpro.nl/buitenhof/afleveringen/buitenhof-4-januari–Syriza–Groningen-versus-Rotterdam–Crisis-in-de-democratie.html  (begin bij 13:55)

Preadvies: overnemen
Toelichting: De PvdA wil mensen die aangewezen zijn op een bijstandsuitkering ondersteunen bij het (weer) aan de slag gaan. Werken is immers veel meer dan één keer per maand een loonstrookje en het daarbij horende salaris ontvangen. Het betekent ook structuur in je leven, sociale contacten opdoen, jezelf ontwikkelen, meedoen, er toe doen. Dat doen we door mensen meer kansen te geven op de arbeidsmarkt, door ze te stimuleren, te prikkelen soms, maar niet door ze te plagen en pesten. We zetten in op het wegnemen van belemmeringen die er nu op weg naar de arbeidsmarkt nog vaak zijn. We pakken de ‘armoedeval’ aan door werken echt te laten lonen en vereenvoudigen de wirwar aan regels bij bijvoorbeeld het aanvaarden van tijdelijk werk of werken over de grens.

Hoewel de Wet Werk en Bijstand momenteel al een zogenaamde ‘inkomensvrijlatingsregeling’ kent, die gemeentes de mogelijkheid biedt om gedurende maximaal een half jaar inkomsten uit arbeid tot een bedrag van €195 per maand buiten beschouwing te laten bij de vaststelling van de uitkering, wil de Tweede Kamerfractie graag de mogelijkheden verkennen om door middel van experimenten te bezien of meer maatwerk (ook met betrekking tot ‘bijverdienen’) bijdraagt aan onze doelstelling mensen (weer) aan de slag te helpen.


37. Voorwaardelijk basisinkomen
Amsterdam Centrum
Lahaise, Joop, J.P.
Dordrecht, Borger-Odoorn, Amsterdam Nieuw-West, Amsterdam Noord, Amsterdam Zuid, Amsterdam West, Amsterdam Zuidoost, Amsterdam Oost, Krimpen aan den Ijssel, Alphen aan den Rijn

Te onderzoeken of een basisinkomen een realistisch en economisch haalbaar alternatief kan zijn voor het huidige sociale stelsel, met als uitgangspunten:
– het basisinkomen is niet onvoorwaardelijk (leeftijd, startkwalificatie, maatschappelijke dienstplicht),
– het basisinkomen is individueel en vervangt alle huidige uitkeringen wegens werkloosheid, studie of ouderdom, met uitzondering van verzekering tegen ziekte en invaliditeit,
– het basisinkomen kan van overheidswege worden aangevuld voor wie vanwege een beperking geen enkele verdienmogelijkheid heeft,
– betaald werk bovenop het basisinkomen is altijd lonend t.o.v. alleen het basisinkomen, ongeacht het niveau of het aantal gewerkte uren,

Toelichting: Overwegende dat minister Lodewijk Asscher in zijn SZW-lezing eind september waarschuwt voor blijvend verlies van werkgelegenheid en de gevolgen daarvan vanwege robotisering en voortschrijdende automatisering, dat er sowieso al een substantiële groep mensen is voor wie om wat voor reden dan ook nauwelijks of geen reëel uitzicht is op betaald werk, dat dit gegeven van een schijnbaar onuitroeibare en zelfs uitdijende ‘arbeidsreserve’ ons noopt tot herijking van onze arbeidsethos,
aangezien dit gaat om onvrijwillige werkloosheid, dat verder oplopende werkloosheid en een toename van het aantal mensen die blijvend niet aan het arbeidsproces kunnen deelnemen de arbeidsverhoudingen dramatisch zullen verstoren,
met als gevolg een almaar groeiende inkomensongelijkheid tussen zij die nog wel goed betaald werk hebben – of eigen vermogen – en zij die geen of onderbetaald werk hebben, dat in dit scenario ook de sociale zekerheid onbetaalbaar wordt,
dat de sociale zekerheid, inclusief haar uitvoeringsinstanties en almaar uitdijende controlemechanismen,
nu al een fors deel van de rijksbegroting beslaat, terwijl degenen die ermee geholpen moeten zijn haar juist als beklemmend en demotiverend ervaren.

PREAVDIES: AFWIJZEN
De indiener van deze motie wil het huidige sociale zekerheidsstelsel vervangen door het basisinkomen. Onze sociale zekerheid is al ruim voldoende hervormd door dit kabinet om het robuust te maken voor de toekomst. Dankzij de PvdA blijft de verzorgingsstaat van hoog niveau, nu en in de toekomst. Het is nu onze taak om, na de hervormingen, mensen zekerheid en duidelijkheid te bieden. Onderzoek naar een dergelijk ingrijpende herziening van de sociale zekerheid werkt daarbij averechts. Het wekt de suggestie dat een nieuwe grootschalige hervorming van de sociale zekerheid aanstaande is en dat ambiëren we niet.


Motie 31. Onvoorwaardelijk basisinkomen

Utrecht, Groenenberg, Maurits, M. Dordrecht

Het congres van de Partij van de Arbeid bijeen te Utrecht 17 en 18 januari 2015.

Overwegende het volgende:
– Iedereen het recht heeft op een fatsoenlijk bestaan en dus op een basisinkomen, onvoorwaardelijk.
-de werkeloosheid alleen maar groeit en niet te zien is in de cijfers doordat men zich niet werkeloos noemt maar zzp’er.
– Nederland zich creatief, sterk en goed moet voorbereiden op de toekomst van globalisering en robotisering.

Aldus verzoekt deze motie het bestuur om een onderzoek te doen naar hervorming van ons sociale zekerheidsstel-ling door invoering van een basisinkomen voor iedereen.

Verzoekt de tweede kamerfractie de mogelijkheden te onderzoeken te komen tot initiatief wetgeving op basis van dit onderzoek.

Toelichting: Een basisinkomen hier bedoeld is niet een vervanging of hetzelfde als een minimumloon. Ook niet een vervanging van speciale voorzieningen en financiële aanvullingen voor gehandicapten en andere mensen die niet zo maar extra kunnen bijverdienen en altijd meer geld en hulp nodig zullen hebben voor een normaal minimumniveau van leven. Voor deze mensen blijven de bestaande uitkeringen noodzakelijk maar dan als aanvulling tot minimaal het huidige niveau of meer indien de besparing gen enorm blijken te zijn. Het basisinkomen is niet een linkse of rechtse gedachte en is voor iedereen: rijk of arm.
Net als ieder een nu al een pensioen krijgt na zijn 65 of 67 jaar. Het basisinkomen is dus niet nieuw en bestaat al voor ouderen. Gewoon als basis bestaansrecht krijgt iedereen een bedrag, de hoogte nog vast te leggen en behoort bij het onderzoek, om een basishuis-vesting te kunnen betalen en genoeg geld om te kunnen eten. Meer niet, alleen om te overleven en om de vrijheid te hebben een langere tijd zonder inkomen te zitten als dat nodig is, er even geen werk is, zonder verder in de schulden te komen of je huis uit te moeten. Een financieel basisrecht van bestaan zonder voorwaarden en onafhankelijk van ieders inkomen. De gedachte dat gratis onvoorwaardelijk geld veel rust in de maatschappij brengt, zelfs enorme besparingen zal opleveren door het niet meer uit- geven van sociale voorzieningen en de enorme administratieve vereenvoudiging. De criminaliteit zal dalen en vele criminelen een uitweg biedt.
Het welzijn bevorderd van mensen. Een betere verdeling van werk veroorzaakt en hard nodig is in de nieuwe tijden die gaan komen. Nederland weer meer op de toekomst van globalisering voorbereidt kan zijn, creatievelingen bezig kunnen zijn met hun nieuwe producten zonder de druk van de huur en het geld om te eten. Kennis genomen van: In de maatschappij al gezegd en geschreven is over dit onderwerp. Het door een ander belastingstelsel alleen maar besparingen oplevert. De nieuwe inzichten in het Basisinkomen zoals gebundeld en verwoord in het boek Gratis Geld voor iedereen van Rutger Bregman. Het een betere verdeling van arbeid garandeert als antwoord op de robotisering van de maatschappij met al zijn kan- sen die die robotisering juist aan creatievelingen ook biedt. Uit onderzoek gebleken is dat de criminaliteit daalt. Veel werkelozen zo weer aan de slag kunnen. Een groot zwart geld circuit van werkelozen kan doen laten verdwijnen. Meer aandacht kan komen aan een betere verdeling van belasting op werk en op producten en diensten die de maatschappij of het milieu belasten.
Extra ter overweging: Nederland zou zich internationaal op de kaart zetten met een nieuw Deltaplan welke alleen al een export- product zal zijn van een enorm kaliber. Juist omdat het niet eenvoudig is om naar een geheel nieuw sociaal stelsel over te stappen. Nederland alle mogelijkheden en ervaring heeft, met zijn huidige sociale voorzieningen stelsel, die ervoor nodig zijn om over te schakelen, Nederland kan vrijwel alles van ons huidig sociaal stelsel en belastingstelsel kopiëren en implementeren in het nieuwe systeem.

PREADVIES van het partij bestuur: AFWIJZEN
De indiener van deze motie wil het huidige sociale zekerheidsstelsel vervangen door het basisinkomen. Onze sociale zekerheid is al ruim voldoende hervormd door dit kabinet om het robuust te maken voor de toekomst. Dankzij de PvdA blijft de verzorgingsstaat van hoog niveau, nu en in de toekomst. Het is nu onze taak om, na de hervormingen, mensen zekerheid en duidelijkheid te bieden. Onderzoek naar een dergelijk ingrijpende herziening van de sociale zekerheid werkt daarbij averechts. Het wekt de suggestie dat een nieuwe grootschalige hervorming van de sociale zekerheid aanstaande is en dat ambiëren we niet.


 

Het bericht Twee van de drie moties over basisinkomen aangenomen op congres PvdA verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Basisinkomen, de oplossing voor een dreigende deflatie?

EUR_500_obverse_(2002_issue)

EUR_500_obverse_(2002_issue)Onder de kop: “Allemaal 500 euro? Helaas…” is in het AD van donderdag 15-01-2015 te lezen hoe de Europese economie weer aan de praat te krijgen is. De Britse topeconoom John Muellbauer, hoogleraar in Oxford, stelt voor iedere burger een cheque van 500 euro te geven als “enige manier om een deflatoire spiraal van achterblijvende vraag, kostenbesparingen en loonverlagingen te voorkomen” bericht het Financieel Dagblad. En John Muellbauer is zeker niet de enige die dat bepleit.

In 2002 had Fed-voorzitter Ben Bernanke het al aangegeven als reële optie om letterlijk geld uit te strooien als de economie in een deflatoire spiraal wegglijdt. Hij verwees daarbij overigens naar econoom Milton Friedman, die zo’n plan al in de jaren 60 had uitgewerkt.
Onze landgenoot Willem Buiter, hoofdeconoom van Citigroup, schreef vorig jaar een wetenschappelijk artikel over dit fenomeen met als ondertitel: “Waarom het werkt – altijd.”
In een bijdrage aan het Belgische dagblad De Tijd stelde Carsten Brzeski, econoom bij ING DiBa, dat in zo’n situatie niets anders rest dan strooien uit de ‘zak van Draghi’, ofwel elke Euroburger maandelijks 250 euro uit te betalen via de belastingdiensten van de verschillende lidstaten.
Mario Draghi, die op 1 november 2011 Jean-Claude Trichet is opgevolgd als President van de Europese Centrale Bank, probeert door het grootschalig inkopen van staatsleningen de economie aan te zwengelen. Economen vrezen, dat dit beleid, met behulp van kwantitatieve verruiming (QE), weinig effect zal sorteren.
De Tilburgse hoogleraar Bankwezen en financiën Harald Benink ontwikkelde recentelijk met Rabo-econoom Wim Boonstra zijn eigen plan: Groei door massieve ECB-investeringen in Europese infrastructuur. Hij vindt het risico te groot dat het gratis geld dat Muellbaur wil verstrekken, toch wordt opgepot of belegd. Dat genereert geen groei.

Moeten we uit het voorgaande niet de conclusie trekken dat tijdige invoering van een Onvoorwaardelijk Basisinkomen (OBi) de problemen had kunnen voorkomen? Eén voorbehoud zou ik willen maken. Moeten we bang zijn dat – zoals Benink en Boonstra vrezen – het uitgedeelde geld niet wordt besteedt maar wordt opgepot of belegd?
Misschien moeten we – ter voorkoming daarvan – door fiscale maatregelen het profijt van gratis geld voor hogere en topinkomens afzwakken en/of teniet doen. Door het heffen van een extra belasting (zeg vlaktaks 30%) op inkomsten boven een bepaalde grens (bijvoorbeeld modaal) zou, bij een OBi van 1.500 euro, boven (bruto modaal + 5.000 euro) het OBi profijt geheel teniet zijn gedaan.
Voorstanders van een basisinkomen “voor slechts degenen die het nodig hebben” zullen zich wellicht ook in een dergelijke calculatie kunnen vinden.

Joop Böhm

In de bovenstaande tekst heb ik dankbaar gebruik gemaakt van enkele strofen uit de artikelen “Een cheque voor elke inwoner van de eurozone” (Marcel de Boer – FD) en “Allemaal 500 euro? Helaas…” (Frans Boogaard – AD)
http://fd.nl/economie-politiek/1088411/een-cheque-voor-elke-inwoner-van-de-eurozone
http://www.ad.nl/ad/nl/5597/Economie/article/detail/3830348/2015/01/15/Europese-Centrale-Bank-geeft-Europeanen-geen-500-euro.dhtml

Lees ook over het euro dividend van Philip van Parijs  http://basisinkomen.nl/wp/het-eurodividend-een-europees-basisinkomen/

Het bericht Basisinkomen, de oplossing voor een dreigende deflatie? verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Het Groningse Recht en Vrijheid en het basisinkomen

grondslag ener samenleving 1933

grondslag ener samenleving 1933Het basisinkomen is al eerder in de Nederlandse geschiedenis ter sprake gekomen. In de dertiger jaren heeft het in de stad Groningen gewortelde Recht en Vrijheid, dat was gebaseerd op de beginselen van de Amerikaanse econoom en filosoof Henri George (1839-1897), het gehad over dat iedere burger een aandeel zou moeten hebben in de grondpacht, een dividend in de vorm van een basisinkomen. In de jaren dertig had de partij electoraal succes in Groningen. In februari 1937 werd te Utrecht ook de landelijke partij Recht en Vrijheid opgericht.

RECHT EN VRIJHEID
Het in de stad Groningen gewortelde Recht en Vrijheid vormde in de jaren dertig de meest actieve georgistische beweging in Nederland. Op initiatief van Harm Kolthek, de oud-voorman van de Socialistische Partij (SP), kwamen in februari 1931 enige personen bijeen in Groningen om de mogelijkheid te bespreken om een partij te stichten die gebaseerd was op de beginselen van Henry George (1839-1897). Deze Amerikaanse econoom en filosoof had een maatschappelijke leer verkondigd die erop neerkwam dat particulier grondbezit zou moeten worden afgeschaft en dat iedere burger een aandeel zou moeten hebben in de grondpacht. Hierdoor, zo veronderstelde George, zou de vermeerdering van de grondwaarde tot een vermeerdering van de koopkracht en de algemene welvaart leiden. In Nederland vonden de ideeën van George onder meer ingang bij de Bond van Landnationalisatie en de Grondpartij.

Op 11 maart 1931 vond te Groningen de officiële oprichting plaats van de eerste zuiver georgistische vereniging, die de naam ‘Recht en Vrijheid. Vereeniging tot herstel van het gelijke recht van alle personen op den grond’ zou gaan dragen. In juni 1931 verscheen het eerste nummer van het orgaan van de vereniging, het weekblad Recht en Vrijheid. Onder aanvoering van Kolthek nam Recht en Vrijheid in dezelfde maand ook deel aan de verkiezingen voor de gemeenteraad in Groningen. De partij voerde haar campagne vooral onder de winkeliers en de middenstand met een slechts twee punten tellend program: de afschaffing van de dan geldende belastingen en het opeisen van de pachtwaarde van de ‘blote Nederlandsche bodem’ door en voor de gemeenschap. Het leverde Kolthek 907 stemmen op, waarmee de partij nipt de kiesdrempel haalde.

Met zijn felle, soms populistische optreden zou Kolthek veel opzien baren in de Groningse vroedschap. Kolthek bekritiseerde de zijns inziens regenteske, slechts door partijbelangen gedomineerde politieke cultuur in de gemeenteraad. Vooral de SDAP moest het ontgelden, omdat deze partij volgens Kolthek enerzijds de persoonlijke vrijheid van de burgers zou bedreigen, terwijl zij anderzijds haar revolutionaire beginselen te veel had laten verwateren. Ook deed Kolthek tal van voorstellen om een op georgistische beginselen geschoeid gemeentebeleid te voeren. Zijn voorstellen kregen echter weinig navolging in de Groningse gemeenteraad. Niettemin kon Kolthek in de stad op een grote populariteit bogen, onder meer door zijn column in een gratis huis-aan-huisblad (Groninger Courant) waarin hij uitgebreid zijn ervaringen in de Groningse gemeenteraad beschreef. Buiten de stad Groningen had Recht en Vrijheid echter weinig aanhang. Pogingen om een samenwerkingsverband met de Bond tot Hervorming van het Grondeigendom (de voormalige Grondpartij) aan te gaan, liepen in april 1932 spaak. Ook de deelname aan de verkiezingen voor de Tweede Kamer op 26 april 1933 was weinig succesvol. De partij wist met haar programma van twee punten slechts 4167 stemmen (0.12%) te verkrijgen, waarvan meer dan een kwart uit de kieskring Groningen afkomstig was.

Meer succes had de partij bij de twee jaar later gehouden verkiezingen voor de gemeenteraad in Groningen. Kolthek richtte zijn gif in deze campagne voornamelijk op het financiële wanbeheer van de gemeente en de vele partijpolitieke benoemingen. Ook wenste hij een verlaging van de tarieven van de nutsbedrijven, een meer progressieve belasting en uiteraard ook de invoering van een grondwaardebelasting. Het leverde Recht en Vrijheid 6606 stemmen op, goed voor maar liefst vijf zetels. Het succes van Kolthek werd onder meer toegeschreven aan het feit dat de Nationaal Socialistische Beweging (NSB) niet deelnam aan deze verkiezingen. Ook bij de in 1935 gehouden verkiezingen voor de Provinciale Staten van Groningen behaalde Kolthek een zetel.
Ondanks het eclatante succes werd Kolthek buiten de besprekingen voor een nieuw college van B&W gehouden. Vanuit de oppositiebanken zou Kolthek met zijn fractiegenoten wederom de SDAP het vuur na aan de schenen leggen.

In februari 1937 werd te Utrecht ook de landelijke partij Recht en Vrijheid opgericht met Kolthek als de onomstreden voorzitter. De partij sloot zich aan bij The International Union for Landvalue Taxation and Free Trade. De landelijke partij Recht en Vrijheid was echter weinig succesvol. Aan de in juli 1937 te houden verkiezingen voor de Tweede Kamer kon de partij niet deelnemen omdat zij de ingevoerde waarborgsom niet kon opbrengen. Ook kwamen maar weinig afdelingen van de grond, terwijl de door Kolthek gewenste oprichting van een jongerenorganisatie wegens gebrek aan belangstelling geen doorgang kon vinden. Wel werd in 1938 te Sint Annaparochie een Henry George-school gesticht, om de aanhangers te scholen in de maatschappelijke leer van degrote voorman. Daarnaast fuseerde de partij in mei 1938 met het Nederlandsch Verbond tot Afschaffing van het Privaat Grondbezit. Als gevolg van de fusie veranderde de naam van het blad Recht en Vrijheid in Ons Erfdeel.
In de stad Groningen wist Recht en Vrijheid zich wel goed te handhaven. Bij de verkiezingen voor de gemeenteraad van 1939 verloor de partij weliswaar licht, maar behield zij haar vijf zetels. Wederom echter blokkeerde de SDAP Kolthek de toegang tot het college van Burgemeesters en Wethouders. In 1941 werd Recht en Vrijheid op last van de Duitse bezetter ontbonden. Kolthek kreeg van de NSB wel een wethouderspost aangeboden, maar hij weigerde pertinent. Na de bevrijding is nog gepoogd om de vereniging nieuw leven in te blazen. Met het overlijden van Kolthek in 1946 verloor Recht en Vrijheid echter haar gezichtsbepalende figuur. De vereniging Recht en Vrijheid heeft tot in de jaren zeventig een zieltogend bestaan geleid. Aan verkiezingen heeft Recht en Vrijheid niet meer deelgenomen.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Recht_en_Vrijheid

https://www.historici.nl/pdf/kpp/recht_en_vrijheid.pdf

Het bericht Het Groningse Recht en Vrijheid en het basisinkomen verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Een eerbetoon aan Bernard Maris, avant-gardistisch supporter van het Basisinkomen.

bernard-maris-645x318

bernard-maris-645x318Onder de doden van ‪#‎CharlieHebdo‬ was ook Bernard Maris, hij was een econonoom die voorstander was van het basisinkomen. De beweging voor basisinkomen in Frankrijk heeft een van zijn artikelen over basisinkomen opnieuw gepubliceerd:

Een eerbetoon aan Bernard Maris, avant-gardistisch supporter van het Basisinkomen.

Waarom is een Onvoorwaardelijk Basisinkomen belangrijk in de post-kapitalistische wereld?

Chronique de Bernard Maris publié le 27 décembre 2013 sur Charlie Hebdo

Het is natuurlijk eerst en vooral belangrijk te willen geloven in een post-Kapitalistische maatschappij…een geweldloze maatschappij, altruïstisch, met respect voor het milieu, kort, een maatschappij waarin men beseft dat een mens die zich geisoleerd voelt een gevaar kan betekenen voor de waarden die van belang zijn voor een humane wereld. (….)

Het OBi ontkoppelt werk van inkomen en is in dat opzicht een mogelijk virus waaraan de kapitalistische maatschappij ten onder kan gaan.

Uitleg.
De K van Kapitalisme is gebouwd op het zich toeeigenen van commons, op rivaliteit, op het zichzelf verrijken ten koste van anderen en van de maatschappij.
Maar in het hart van dit kwaadaardig vierkant zit ook nog eens de verkeerde energie: betaalde arbeid.
We moeten werken voor ons bestaan: arbeid brengt geld op en geld creeërt arbeid…
Maar de beslissende factor in de accumulatie is niet langer de grondstof, maar wel het menselijk kapitaal, “geschoolde arbeidskrachten” indien u dat verkiest.
Waar vandaan komt menselijk kapitaal? Van de cultuur opgebouwd door de mensheid, van Homerus tot Einstein, van wie u wilt: Lavoisier, Alphonse Allais, Pierre Dac, Alexander Fleming, Picasso …
Elk mens is vanaf zijn geboorte erfgenaam van die cultuur. Erfgenaam van een soort culturele lijfrente zoals een goede bodem of het bos een inkomen voor de boer kunnen zijn.

Filosofisch gezien is het volkomen legitiem om de lijfrente te herverdelen en economen die het OBi steunen achten dat deze lijfrente op 15% van het BBP ligt in Frankrijk. Met andere woorden, 85% van het BBP is afkomstig van de vindingrijkheid (menselijk kapitaal) van de Fransen in 2013, en 15% dat ze geërfd (dat lijkt misschien laag, maar toch).
Die 15% zijn in feite de interest op het menselijk kapitaal dat van generatie op generatie opgebouwd werd.
15% van het BBP aan alle Fransen, rijk of arm, is ongeveer gelijk aan € 400 per maand. En dit je leven lang! Met dat geld doe je wat je wilt: je werkt, je werkt niet, je werkt deeltijds.
Kenmerkend is dat deze regeling een onvoorwaardelijke toekenning is van een minimum voor levensonderhoud (basisinkomen) – dus ook ongeacht of je werk aanvaardt of niet.
In een maatschappij waarin meer en meer automatisatie en robotisatie het werk doen (denk maar aan kassiersters, zelfs piloten, of tram en treinbestuurders…) is het Onvoorwaardelijk Basisinkomen ook een voorwaarde in een systeem waar meer en meer rijkdom wordt geproduceerd door minder en minder mensen, dus door minder en minder betaalde arbeid.

Het probleem is dat loonarbeid, een nog te hoge socialiserende rol speelt op de arbeidsmarkt.

De fabriek speelt zo’n “socialiserende rol”, zelfs als je er niet graag werkt…
André Gorz [1] was omwille van die socialiserende rol van arbeid, lang gekant tegen het OBi.
Daarom denk ik ook dat het OBi je niet van de “arbeidsmarkt” mag weghouden, maar dat het een aanvulling is op het inkomen uit de arbeidsmarkt.
Hier een typisch voorbeeld: een moderner arbeidscontract voor kunstenaars bvb, en het Obi is ook daar een goede aanvulling voor (en ik weet het er zijn filmsterren en filmsterretjes, maar er zijn er altijd die ergens wel van zullen profiteren)
De “intermitterende” ( iedereen die van kunst leeft) schippert in feite constant tussen werken en vrijetijdsbesteding, en omdat hij bezig is met “cultuur” is dat wat hij doet om aan de kost te komen ook “aangenaam” werken.

Het OBi is gerechtvaardigd ook omdat elek mens “mede-bezitter” is van het water, de lucht, de opvoeding, de gezondheid.
En het OBi strookt daarom filosofisch ook niet met de bestaansminima die onze overheden bedenken.
Om daar recht op te hebben moet je werken..
Liberalen denken dat het OBi een classe van parasieten zal doen ontstaan ten koste van de door hen zogenaamde “echte actieven”. Ik denk het niet. Er zullen natuurlijk altijd gedienstige workalcolics zijn.
Maar het OBi ontkoppelt het inkomen van de arbeidsslavernij, en geeft daarmee een flinke deuk in het kapitalistische grondvesten: eindelijk kunnen we “leven” zonder ervoor te moeten gaan werken. Leven zonder er nog voor te moeten werken is als het nobele gevoel dat je krjgt bij het op pensioen gaan, maar…het ouder worden hoort daar ook helaas bij en ik vind: liever een jonge nobele dan een oude nobele….

Zeker, het OBi vereist een altruïstische samenleving, zuinig en slim. Maar het is niet zo veraf meer en het zal er komen…..vrijwillig of onder dwang!

vrij vertaald door Christina Lambrecht
13 januari 2015

Bron: http://revenudebase.info/2015/01/09/hommage-bernard-maris-revenu-existence/
Duiding over André Gorz:
Gorz was actief met Sartre verbonden in de stroming van het existentialisme. Pleidooi om je leven te zien als een project en een oproep om je leven in handen te nemen.
Bijzonder aan Gorz : hij stelt zeer fundamentele vragen die niet meer gesteld worden in onze samenleving. Hoeveel dingen hebben we nodig? Hoeveel moeten we werken? Als we minder dingen nodig hebben moeten we ook minder werken … Waarvoor willen we leven?

Gorz was actief verbonden met Illich. Zoekt naar een leven met veel ‘autonomie’ en ‘bevrijde tijd’. Een boeiend voorbeeld zijn de 3D-printers die zelf dingen maken , een mogelijke voorbode om greep te krijgen op de productie?

Duiding over Bernard Maris:
De econoom begaf zich graag buiten de academie. Behalve voor Charlie Hebdo schreef hij voor de kwaliteitskranten Le Nouvel Observateur, Le Figaro en Le Monde. Op radiozender France Inter had hij een goed beluisterde wekelijkse column onder de naam ‘J’ai tout compris à l’économie’ (‘Ik heb alles over economie begrepen’). Elke vrijdag ging hij het debat aan met een journalist van zakenkrant Les Échos. Maris was een keynesiaan, die sterk geloofde in het aanjagen van de economie door de overheid.
Hij was ook politiek actief voor de Groenen en had zitting in de zogeheten wetenschappelijke raad van antiglobalistengroep Attac. Maris publiceerde enkele boeken over economie, met kleurrijke titels als ‘Ah Dieu! Que La Guerre économique est jolie’ (‘Mijn God! Wat is economische oorlogsvoering toch heerlijk’) en ‘Lettre ouverte aux gourous de l’économie qui nous prennent pour des imbéciles’ (‘Open brief aan de goeroes van de economie die denken dat we achterlijk zijn’).
Ondanks zijn maatschappelijk succes voelde Maris zich diep verbonden met Charlie Hebdo. Hij was één van de medeoprichters en mede-eigenaar en tot 2008 adjunct-hoofdredacteur. In december 2010 sprak Maris in zijn radiocolumn over de onvoorspelbaarheid van de toekomst. ‘Ik denk dat er een nieuwe financiële crisis aankomt, dat de eurozone balkaniseert, zij is al gebalkaniseerd.
bron: http://fd.nl/…/…/bernard-maris-huiseconoom-van-charlie-hebdo

Het bericht Een eerbetoon aan Bernard Maris, avant-gardistisch supporter van het Basisinkomen. verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Londense metro’s confronteren reizigers met de zinloosheid van hun baan

bullshit3Na de kerst reisden op maandagochtend ontelbaar veel chagrijnige, vermoeide, verzuurde mensen voor het eerst weer naar hun werk. Een aantal van die mensen in London – zo’n beetje Europa’s grootste knooppunt als het gaat om ochtendmisère – werd pijnlijk met hun neus op de feiten gedrukt door zo’n 200 posters die in de treinen hingen, met daarop allerlei deprimerende teksten als:

“Het is net alsof het iemands taak is om nutteloze baantjes te bedenken, om ons allemaal bezig te houden.”

“Hordes mensen voeren de hele dag taken uit waarvan ze vinden dat die niet per se uitgevoerd zouden hoeven worden.”

“Hoe kun je ooit eer uit j e werk halen als je het gevoel heb dat je baan niet per se zou hoeven bestaan?”

De citaten komen uit het artikel “On the Phenomenon of Bullshit Jobs”[1] van professor in de antropologie en activist David Graeber. Hij vertelt daarin dat veel banen tegenwoordig min of meer zinloos zijn, en over de geestelijke problemen die mensen daardoor hebben. Het artikel was in 2013 een enorme hit en is vandaag de dag nog even relevant. Het postercampagne is opgezet door magazine STRIKE! dat ook het originele artikel publiceerde.

Niemand weet echter wie de posters daadwerkelijk heeft opgehangen, Graeber zelf ook niet. Het leek me hoe dan ook een goed idee om de beste man eens op te bellen en te vragen waarom alles wat ik doe zo’n verschrikkelijke tijdverspilling is.

VICE: Hoi David. Blijkbaar hingen er maandag 200 posters in de Londense metro met citaten uit jouw artikel over “bullshit jobs”. Wat vind jij daar nou van?
David Graeber: Om eerlijk te zijn wist ik hier van te voren niets van af. Ik was die dag gewoon van plan om naar mijn werk te gaan.

bullshit2Ik moet zeggen, het was erg fijn wakker worden toen ik op Twitter de foto’s zag van mijn citaten. Ik denk dat het idee erachter was om mensen, die de dagen daarvoor veel tijd hadden doorgebracht met vrienden en familie en dingen hadden gedaan die ze echt belangrijk vonden, aan het denken te zetten over hoeveel betekenis hun werk eigenlijk voor ze heeft.

VICE: Kun je uitleggen wat je bedoelt met “bullshit jobs”?
David Graeber: Toen ik die term bedacht hield ik me vooral bezig met wat de subjectieve waarde van iemands baan is. Er zijn miljoenen mensen die elke dag naar hun werk gaan, terwijl ze het gevoel hebben dat slechts één uur van hun werk daadwerkelijk iets bijdraagt aan de wereld. En soms zelfs dat niet eens. Sommigen vinden zelfs dat ze de wereld alleen maar iets afnemen. Ik was benieuwd naar wat voor effect dit heeft op mensen.

VICE: Dus je vermoedt dat er mensen zijn die bewust zinloze baantjes verzinnen om ons aan het werk te houden? Dat suggereert een van de posters.
David Graeber: Natuurlijk zijn er op dit moment geen mensen aan het vergaderen die zeggen “Laten we zinloze baantjes verzinnen!” Maar het is wel zo dat mensen die economisch beleid bepalen het vaak hebben over ‘werkgelegenheid creëren’, zonder het daadwerkelijke nut van dat werk te bespreken.

Dit staat haaks op het idee van een kapitalistisch systeem. We associëren 0% werkloosheid meestal met de communistische Sovjet Unie, omdat ze daar gewoon banen verzonnen voor mensen: in restaurants waren er mensen om je stoel aan te schuiven. Dat is allemaal erg logisch in een communistische samenleving waar het principe van werk zelf het belangrijkst is. Maar in een kapitalistische samenleving is iemand betalen om niks te doen wel het laatste dat je van een bedrijf verwacht. Toch komt het voor.

Veel mensen reageerden op hun blogs met verhalen over hoe het ze gelukt was om negentig procent van hun werk te automatiseren, maar als ze dat dan aan hun supervisor lieten zien dan zei die: “Niet doen! Als je dit doet dan heb ik nog maar drie mensen nodig in plaats van acht, en dan word ook ik minder belangrijk in het bedrijf. De bureaucratie in het bedrijfsleven verschilt dus niet zo veel van wat er in de oude Sovjet Unie gebeurde.

VICE: Waarom zouden er zoveel mensen zijn die geen baan hebben en zouden willen dat ze überhaupt iets van werk hadden, ook al is het totaal overbodig werk?
David Graeber: Ik denk dat er een ideologische verandering heeft plaatsgevonden, weg van het idee dat het doel van werk is om een bepaald waardevol product te produceren. In de negentiende eeuw was het nut van werk vooral om de dingen, de wereld om ons heen te produceren.

In de loop van de twintigste eeuw is dat veranderd. Toen werden dingen massaal geproduceerd in fabrieken en werden arbeiders een soort robots die uitvoerden wat een handjevol slimme ondernemers bedachen. Vanaf toen is er ook steeds meer nadruk komen te liggen op werk als een pure waarde op zichzelf.

VICE: Je beweert dat ‘bullshit-banen’ tot morele en spirituele schade leiden. Hoe zit dat?
David Graeber: Er is een idee dat werk discipline is: je kan geen volwassen, verantwoordelijk, autonoom persoon zijn zonder meer dan je eigenlijk wil te werken aan dingen die je niet echt interesseren. Hoe minder leuk je werk is, hoe beter, moreel gezien. En die logica is steeds sterker geworden, waardoor iedereen die niet werkt uitgescholden mag worden voor parasiet.

bullshit1Maar nu is er een soort idiote tendens dat zelfs mensen die lol hebben in hun werk argwanend worden bekeken. We zitten in de gekke situatie dat hoe duidelijker het is dat je werk daadwerkelijk iets bijdraagt aan de wereld, hoe minder je betaald krijgt – een paar uitzonderingen daargelaten, zoals bij chirurgen en piloten. Maar voor een groot deel is het zo dat de mensen die goed betaald krijgen de mensen zijn van wie het totaal onduidelijk is wat ze bijdragen aan de wereld. Ondertussen krijgen de mensen zonder wie de wereld in elkaar zou storten – verpleegkundigen bijvoorbeeld – het minst betaald.

Hoe dit komt? Ik denk dat een van de redenen ‘passieve moraliteit’ is. Oftewel, dat werk iets waardevols is omdat je het eigenlijk niet wil doen en omdat het geen intrinsieke waarde in zichzelf heeft. Het is erg moeilijk om bedrijven zo ver te krijgen dat ze mensen betalen om iets te doen, als die mensen ook een andere reden hebben om dat werk te doen. Op het moment dat het om werk gaat dat op de een of andere manier een beetje leuk is – je ziet dit bijvoorbeeld in de creatieve sector – zeggen die bedrijven: “is er ook een manier om mensen dit te laten doen zonder ze er voor te betalen?”

VICE: Wat is het alternatief voor het creëren van zinloze banen?
David Graeber: Ik denk dat er verschillende opties zijn. Een voorbeeld is het basisinkomen. Daar zijn ze in Zwitserland al mee aan het experimenteren. In plaats van dat je inkomen afhangt van je werk, geef je iedereen een basisbedrag. Zo kunnen mensen zelf bepalen hoe ze iets bij willen dragen aan de maatschappij. En mensen willen altijd iets bijdragen.

We denken nog altijd dat mensen uit zichzelf alleen maar willen parasiteren – lekker de hele dag niksen en niet aan werk denken – maar dat is duidelijk niet waar. Het voorbeeld dat ik vaak geef is de gevangenis, waar werk vaak wordt ingezet als beloning. En dit zijn dus niet de meest altruïstische mensen (het zijn namelijk criminelen). Zelfs als ze de hele dag mogen rondhangen en niks doen, prefereren ze een dagtaak. Ik denk gewoon dat mensen echt iets willen doen met hun leven.

Ik kan me herinneren hoezeer ik geraakt was door de Russische schrijver Dostoyevsky, die schreef over zijn ervaringen in een Russische strafkamp. Hij vertelde dat als je iemand echt psychologisch kapot wil maken, dan kun je het allerbeste iemand compleet nutteloos werk laten doen. Dat is nog veel erger dan fysiek martelen. Je kan iemand bijvoorbeeld water van het ene vat naar de andere laten verplaatsen met een emmer, en hem daarna weer alles terug laten verplaatsen. Als je iemand dat de hele dag laat doen, dan drijf je zelfs de meest geharde crimineel binnen de kortste keren tot wanhoop. Er is geen grotere marteling dan je leven te moeten wijden aan iets compleet betekenisloos. En natuurlijk zullen er bij het systeem van basisinkomen profiteurs zijn, maar die hebben we nu ook al.

Overgenomen van: http://www.vice.com/nl/read/david-graeber-pointless-jobs-tube-poster-interview-912

[1] Hier het opstel van David Graeber vertaald in het Nederlands: http://vrijheidmaaktarbeid.nl/blog/het-fenomeen-flutbanen/

The post Londense metro’s confronteren reizigers met de zinloosheid van hun baan appeared first on Nederlandstalig Netwerk Basisinkomen.