Dit is de zeventiende aflevering van de feuilleton Brieven aan een Paralleluniversum van de Duitse schrijfster Petra Keup. De eerste verscheen op 8 oktober 2017. Sindsdien publiceer ik iedere zondagochtend een hoofdstuk uit deze roman. De brieven zijn geschreven door Maximiliane Wonder-Licht, een ‘klant’, en gericht aan Valentin Graumann, de directeur van een instantie, die ‘Hartz-IV’, zeg maar de Duitse sociale bijstand, uitkeert.
Betreft: “O, jo, jo”
– uitkeringsfraude!
Mijn beste vriend,
U weet wat uitkeringsfraude betekent?
Uitkeringsfraude betekent, een dienstverlener – u – bedriegt een klant – mij – vanwege een uitkering, die haar rechtmatig toekomt. Een uiterst hachelijke kwestie.
Als we een paar weken geleden niet dit interessante persoonlijke gesprek met elkaar gehad zouden hebben, waarin u zo vriendelijk de moeite nam om vanwege al dat gekrakeel en die warboel tussen mij en uw medewerkers te bemiddelen, dan had u zich nu voorover kunnen buigen naar uw teamleider. Die zou het dan onmiddellijk hebben doorgegeven aan de medewerkster, die bezwaarschriften afhandelt. Deze zou de medewerkster, die de aanvraag voorbewerkt, onbeheerst de schuld geven, die dan echter gemeend zou hebben, dat de verantwoordelijkheid ligt bij de medewerkster, die de aanvraag in ontvangst neemt. Die wil dat ook niet op zich laten zitten, en foetert degene uit, die kopieën uitprint en die vindt hoe dan ook, dat de medewerker bij de receptie hem onjuiste informatie heeft verstrekt. Dat zou “Stille Post” van boven naar beneden zijn en nogal opzichtig, sommigen noemen dat dan ook pesten.
Ik heb in ieder geval tegen iedereen gezegd dat ik tot het indienen van mijn aanvraag bij u een werkloosheidsuitkering betrokken had. Dat zei ik u ook in ons gesprek, maar u praatte er niet over of u had geen benul. Het ene is net zo erg als het andere. In het eerste geval zou u een uitkeringsfraudeur zijn, in het tweede geval … daarover wil ik niet graag hardop nadenken.
In ieder geval zit u nu met uw medewerkers in hetzelfde schuitje. Maar omdat u de baas bent, hebt u het verknoeid en moet u al die uitbranders incasseren, zonder deze naar beneden te kunnen afreageren, en neemt u dat rustig persoonlijk.
Vriend Graumann, schaamt u zich nergens voor? U zetelt hier als directeur van een chaotische tent, dat is geen belediging van een ambtenaar in functie, maar een bewijsbaar feit en dat merkt u niet eens?
U moet zich door een kunstenares, liever gezegd musicienne, om precies te zijn zanglerares, de les laten lezen in de meest eenvoudige basisprincipes van uw werk? Leest u toch nog eens § 24 SGB II, dat mij door toedoen van “Commissaris Toeval” in handen gespeeld werd en u zult zien, zo hulpbehoeftig als u ben ik nog lang niet.[1][2]
Stelt u zich eens voor, een directeur van een ARGE-dienst moet mij de muzikale en pedagogische grondbeginselen van mijn werk bijbrengen. Mijn opdrachtgevers zouden zo snel mogelijk de relatie met mij verbreken en mij van pure incompetentie beschuldigen. Valentijn, dan zou ik voor altijd de jouwe zijn.
Wie zijn eigenlijk uw opdrachtgevers?
De burgemeester? De burgers van stad O? Ik ga het uitvissen! Daarna zal het pluche onder uw kont zeker een beetje wankelen.
Zwaar teleurgesteld groet u,
uw Maximiliane Wonder-Licht
PS:
Ik geef u een laatste kans. U maakt onmiddellijk het geld, waar ik recht op heb, naar mij over en u biedt uw welgemeende en oprechte verontschuldigingen aan.
Zeg in geen geval: “Het spijt mij zeer, mevrouw Wonder-Licht, maar het gaat hier om een betreurenswaardig incident.”
Beter zou al zijn: “Het gaat om een regelmatig voorkomend incident!”
Of ook: “Het gaat om een stelselmatig voorkomend incident!”
Het beste zou zijn: “Mevrouw Wonder-Licht, neemt u mij niet kwalijk, ik ben een sloddervos in een chaotische tent. Ik beloof u, dat ik direct orde in de janboel ga scheppen en ik zal er op toezien, dat ook mijn medewerkers op deze weg doorgaan.”
Misschien zou ik u dan kunnen vergeven, ja, u zou daar zelfs mijn hoogachting mee verdienen.
Een overzicht van alle gepubliceerde hoofdstukken is hier te vinden.
Vertaling: Florie Barnhoorn
Wordt vervolgd op zondag 4 februari 2018
1. § 24 SGB II is hier te lezen (Duits).
2. “Kommissar Zufall” is een populair begrip in Duitsland. De term wordt vaak in de media gebruikt, vooral wanneer bij een schijnbaar onoplosbare zaak onverwachte en verrassende informatie naar boven komt, die tot opheldering van het misdrijf leidt.
Het bericht Brieven aan een Paralleluniversum 17. “Oh, jo, jo, uitkeringsfraude!” verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.