Brieven aan een Paralleluniversum 19. “Oooooohhh, crash!”

crash

 

Dit is de negentiende aflevering van de feuilleton Brieven aan een Paralleluniversum van de Duitse schrijfster Petra Keup. De eerste verscheen op 8 oktober 2017. Sindsdien publiceer ik iedere zondagochtend een hoofdstuk uit deze roman. De brieven zijn geschreven door Maximiliane Wonder-Licht, een ‘klant’, en gericht aan Valentin Graumann, de directeur van een instantie, die ‘Hartz-IV’, zeg maar de Duitse sociale bijstand, uitkeert.

Betreft: “Oooooohhh, – crash!”

 

Valentijn,

Wat moet ik hierover nog zeggen? Gisteren had ik een afspraak met de arbeidsbemiddelaar, die in uw Dienst immers ook nog voor mij aan het werk is. Een werkelijk vriendelijk, eerlijk persoon met gevoel voor humor. Geen moeite is hem te veel.

crash De man was net terug van vakantie, bruin gebrand en blakend van dadendrang. Dus zat ik hoopvol tegenover hem, want tenslotte wil ik weg bij jou, koste wat kost!
Maar zoals het spreekwoord zegt: “Inspanning alleen is niet genoeg!” Hij voerde mijn naam in de computer in, maar er gebeurde niets. Toen vroeg hij me voorzichtig hoe mijn naam gespeld werd. Ik zei tegen hem: “Wonder in de betekenis van een ‘spontane genezing’ en licht zoals ‘het licht zien’, iets wat iemand bij vlagen weleens kan overkomen.” Dapper typte hij verder – niets! “Met of zonder koppelteken?” vroeg hij, een beetje onzeker. Ik zei hem dat het wonder en het licht al lang innig met elkaar verbonden zijn. Dus met. Hij begon weer te typen.

“Mevrouw Wonder-Licht, de computer kent u niet!”

Valentijn, dat gaat te ver, je computer kan mij toch niet eenvoudigweg verloochenen! Of schaamt die zich zo voor de chaos in deze tent, dat die mij – nu ik de wanorde aan het licht heb gebracht – gewoon negeert? Omdat die anders zijn gezicht zou verliezen? Tenslotte worden deze computers tegenwoordig in Azië gebouwd. Nu, het komt, zoals het komen moet, plotseling viel hij helemaal uit. Maximiliane Wonder-Licht, dat was gewoon te veel voor hem.

Of zit jij daar misschien achter? Ik vertrouw je inmiddels van alles toe. Misschien heb je me gewist, omdat je mij ook niet langer verdragen kon? Mijn arbeidsbemiddelaar zat in ieder geval in zak en as. Alles wat ik van hem wilde, zat vast in die kast en die weigerde te werken. Wat moet ik nu doen?

crash “Help! Ik ben een ster – haal me hier uit!” Ik ben vastbesloten om ervoor te zorgen dat het volgende junglekamp van Dumpfbacken-TV in jouw ARGE-dienst zijn tenten opslaat. De bureaucratische-jungle-variant. In plaats van wormen zuigen, paragrafen kauwen, in plaats van zich voor aap te laten zetten als ezel, onrust stoken! Als winnares – tenslotte ben ik dankzij jouw hulp goed voorbereid op de show – ben ik dan heel snel weg om nooit meer terug te komen en als mevrouw Zomer krijg ik een reclamecontract bij een koffiebedrijf. Dat zou dan eindelijk iets degelijks opleveren: “Inspanning alleen is immers niet genoeg …”.[1]

Maar nu, nadat ik je mijn wens je te verlaten, zo nadrukkelijk gemeld heb en ik zo jammerlijk mislukt ben, wil ik mijn blik ook een keer op iets positiefs richten. Misschien troost het je een beetje, dat niet alles in je huis slecht gaat.

crash Ik kwam langs de gigantische plastic containers in de wachtruimtes en zag dat je toch een hart hebt. Voor elk hulpbehoeftig kind een fris gewassen knuffelbeest uit de afvalcontainer voor oude troeteldieren om mee naar huis te nemen.
De wachtruimte wordt een evenementenparadijs voor kinderen. Wat Zweedse meubelzaken kunnen, kan een ARGE-dienst al lang. Tenslotte zijn onze kinderen de klanten van morgen. Vroeg beginnen met klantenbinding is een investering in de toekomst.
De kanselier van onze aardappelrepubliek toert net door de onderwijswoestijnen van ons land om zich op de hoogte te stellen. Voorzichtig is zij eerst eens bij de jongsten begonnen. Dat werkt, zoals haar minister met de vele kinderen – hoe was haar naam ook al weer? – “Vrouw verre van het lijden”, het voorleeft, qua imago gewoon het beste.[2]

crashIn een geselecteerde kleuterschool stuitte zij toen vervolgens op al die leuke kleintjes met al die snoezige knuffels. Helaas, stond op de troeteldieren, de naam van uw ARGE-dienst niet, zodat het beeld dat haar hier geboden werd, natuurlijk een beetje geflatteerd was.
Als zij zich er dan evenwel doorheen geworsteld heeft tot aan de doodlopende weg van onze educatieve woestijn, zijn de knuffeldieren natuurlijk weg, maar al die kinderen die hun knuffels van jou gekregen hebben, zullen daar voor haar zitten. Geen kans – daar helpt ook het bezoek van de kanselier van een aardappelrepubliek niet tegen.

Tot nu toe zijn het immers geëngageerde docenten van het vmbo geweest, die hun leerlingen op de toekomst voorbereiden, maar ik vind dat dat in de toekomst door echte vaklieden overgenomen moet worden. Je zou je ARGE-dienst hier mooi kunnen promoten.

Wat ik echter het mooiste aan je oudetroeteldierenactie vind, en als alleenstaande moeder put ik natuurlijk uit een schat aan ervaring, heel incidenteel kan een knuffeldier natuurlijk kinderen troosten. Wij ouders zijn inderdaad heel ingespannen bezig, om aan alle eisen, die jij aan ons stelt, te voldoen. Dat geldt speciaal voor die 627.403 alleenstaande moeders. Kinderen opvoeden, het huishouden doen, met weinig geld zien rond te komen, werk zoeken dat je kan combineren met de opvoeding van je kind en dat ook nog vinden, kinderopvang organiseren, onzekerheid en wanhoop verwerken, bij jou aanvragen indienen, het sociaal recht aan je collega’s uitleggen, bezwaarschriften schrijven … Er blijft voor het kind niet veel aandacht meer over en dus kan het sommige van zijn zorgen alleen aan het van jou gekregen troeteldier toevertrouwen. Afgezien daarvan, wat kan het kind allemaal niet overkomen als de ouders vroeger of later zo overvraagd worden, dat ze volledig door het lint gaan …

crash Dus lieve Valentijn, ik ben ontroerd, hoezeer deze kinderen je aan het hart gaan.

Daarmee groet ik je van harte,
je Maximiliane Wonder-Licht

Een overzicht van alle gepubliceerde hoofdstukken is hier te vinden.
Vertaling: Florie Barnhoorn

Wordt vervolgd op zondag 18 februari 2018


1. Op YouTube zijn verschillende filmpjes te bekijken van een ‘junglekamp van Dumpfbacken-TV’, zie bijvoorbeeld hier.↩

2. De schrijfster doelt mogelijk op de Minister voor Familiezaken, Ursula von der Leyen. In 2009 had zij, zij was toen 50, zeven kinderen. Hier een interview met haar.↩

Het bericht Brieven aan een Paralleluniversum 19. “Oooooohhh, crash!” verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Geplaatst in basisinkomen, obi.