Dit is de twee en twintigste aflevering van de feuilleton Brieven aan een Paralleluniversum van de Duitse schrijfster Petra Keup. De eerste verscheen op 8 oktober 2017. Sindsdien publiceer ik iedere zondagochtend een hoofdstuk uit deze roman. De brieven zijn geschreven door Maximiliane Wonder-Licht, een ‘klant’, en gericht aan Valentin Graumann, de directeur van een instantie, die ‘Hartz-IV’, zeg maar de Duitse sociale bijstand, uitkeert.
Betreft: “wee o wee
– een maatregel”
Mijn liefste Valentijn,
Kan het zijn dat mijn fictieve taart je niet gesmaakt heeft of dat het idee van mijn jeugdige minnaar je lelijk opgebroken is? Of zijn het alleen maar al die goede bedoelingen die je je voor het nieuwe jaar voorgenomen hebt?
Mijn zo vriendelijke arbeidsbemiddelaar, één van je weinige werknemers die nog steeds in het bezit is van gezond verstand en humor, heeft jou en dus nu ook mij verlaten. Eerlijk gezegd, kan ik hem begrijpen. Hij wilde het nieuwe jaar gewoon heel positief beginnen. Maar ik begrijp niet, dat je me nu, in plaats van een jonge charmante arbeidsbemiddelaar, een nog jongere arbeidsbemiddelaarster toegewezen hebt. Een heel fraai meisje. Uitgerust met een heel kort minirokje, hoge hakken en daartussen prachtige lange benen waarmee ze over de oneindig lange gangen in je huis trippelt. Daarom noemden we dit soort schoenen vroeger immers ook “strompelschoenen” – niet waar? Deze nog zo volkomen cellulitisvrije benen, echt benijdenswaardig![1]
Om te laten zien dat zij niet enkel met haar benen kan imponeren is zij direct ijverig begonnen en heeft zij mij een maatregel opgelegd: sollicitaties leren schrijven, in een door jou gecertificeerd opleidingscentrum van het bedrijfsleven. Ik was aanvankelijk, wat bleef mij ook anders over, zeer benieuwd wat er op dit gebied zoal nieuw aangeboden wordt. Hippe sollicitaties zijn momenteel erg in de mode. Tenslotte willen personeelschefs ook wel eens verrast worden of iets te lachen hebben. Dus sollicitatiebrieven in een koekenpan voor een kok, sollicitatiebrieven geschreven op een paraplu voor een baan als verkoopster in een winkel voor buitenmode? Je ziet, Valentijn, mijn fantasie gaat weer met mij op de loop. Maar die bleek uiteindelijk volstrekt in het niet te vallen vergeleken met dat wat er in werkelijkheid geboden werd.
Dag 1: voorstellingsrondje
Rechts van mij een al wat oudere Kazak, die net was vrijgelaten uit de gevangenis en die nu met jouw hulp opnieuw ingevoerd moet worden in het echte leven in ons land.[2] Links een jonge Turk, die na zijn militaire dienst in Turkije met jouw hulp nu eindelijk eens een goede opleiding wilde volgen. Volgens hem zijn namelijk op de Turkse arbeidsmarkt de in Duitsland opgeleide landgenoten zeer gewild.
Tegenover mij zitten nog vier andere knullen, kerels, manspersonen. Wat een aanbod! Drie weken lang als enige vrouw onder deze zes mannen. Maar waarom kan ik mij daar niet echt op verheugen? Ben ik verwend en kan ik niet kiezen of ontbreekt het deze heren gewoon aan galante manieren?
In de volgende drie en een half uur leer ik dan daadwerkelijk met behulp van Powerpoint en de modernste onderwijstechnieken, dat op een sollicitatiebrief een afzender, een adres, een datum en een handtekening moeten staan. Dus niets geen creatieve sollicitatie of iets wat daar op lijkt.
’s Middags een nieuwe docent, die blijkbaar vond dat hij zijn taal aan de mannen die daar voor hem zaten moest aanpassen. Voor sommige van de deelnemers was dat misschien de normale alledaagse omgangstaal. Anderen vinden het misschien ‘cool’, om eens onconventioneel aangesproken te worden. Maar voor mij, lieve Valentijn, is het – ik zal je hoffelijk de details van het gezegde besparen – schuttingtaal. Dus zelfs de docent bleek geen fatsoenlijk heerschap!
Van deze qua taal zo “talentvolle”, doch zonder scrupules zijnde docent leer ik dan in de volgende drie uur, dat je voor een online sollicitatie een serieus e-mailadres nodig hebt. Dus niet muizebeertje op hitsigpopje.de, beter is wellicht naam(@Provider.de.[3]
Het kan echter niet ontkend worden: De eerste variant zou in een baan in de rosse buurt, dat immers een aantal jaren geleden gelegaliseerd werd, en dat nu mogelijk ook binnen je ambtsbevoegdheid valt, zeker een goed resultaat opleveren. Natuurlijk met niets aan de verbeelding overlatende foto’s als bijlage bij de sollicitatiebrief.
Ik heb nu echter eerst een afspraak bij de tandarts nodig. Om bij deze conversaties niet steeds uit m’n vel te hoeven springen, blijft mij namelijk niets anders over, dan heel vaak in het tafelblad te bijten. Je kan niet voortdurend in woede uitbarsten, want zulke explosies kunnen vandaag de dag gemakkelijk als terrorisme uitgelegd worden.
Valentijn, is ‘maatregel’ eigenlijk niet verwant aan ‘de maat nemen’?[4] Ik heb nog dezelfde dag als paspop bij een bekend modebedrijf gesolliciteerd. Het sollicitatiegesprek of liever gezegd, het meten van mijn maten, was zeer interessant. Er liepen enkel mensen met meetlinten om mij heen.
Elke centimeter telde, want tenslotte zou het de verkoop niet erg bevorderen, als men een vrouw zoals ik in een magermodeloutfit zou steken. Ik ben nu zeer benieuwd of mijn maten hen bevallen zijn en ik die betrekking krijg. Voorzichtig zei men al, dat ze niet overal overeenkwamen met de ideale maat. Op sommige plaatsen vallen ze net tussen de standaardmaten in.
Mijn nieuwe arbeidsbemiddelaarster redde mij op grond van mijn snelle sollicitatie-initiatief welwillend van de volgende twintig dagen van je verbluffende educatieve maatregel. Maar ik betreur nu ten diepste de arme belastingbetaler die ook de mij kwijtgescholden dagen van je hooggekwalificeerde nascholing moet betalen.
Tot slot moet ik je toch nog iets zeggen: alle voorstellen voor een beroepsgerelateerde bijscholingscursus, die ik mijn nieuwe arbeidsbemiddelaarster gedaan heb, heeft deze van de hand gewezen met de opmerking, dat men de kosten daarvoor niet kan afwentelen op de belastingbetaler. Al deze bijscholingen vinden namelijk in opleidingsinstituten plaats, die door jou niet gecertificeerd zijn. Waarom eigenlijk niet?
Ja, Valentijn, ik voorzie, dat we in het nieuwe jaar weer samen een hele hoop plezier gaan beleven.
Wat dacht je van:
Je Maximiliane@Valentijn.de?
Een overzicht van alle gepubliceerde hoofdstukken is hier te vinden.
Vertaling: Florie Barnhoorn
Wordt vervolgd op zondag 11 maart 2018
1. Het Duitse ‘stöckeln’ wil zeggen op schoenen met hoge hakken lopen, trippelen, wiebelen, strompelen, kortom in kleine pasjes rondstappen. Een oudere term voor (schoenen met) hoge hakken kent de vertaalster niet.
2. De Kazachen zijn een ongeveer 15 miljoen mensen tellend Turkssprekend volk, dat voornamelijk woont in het Noord-Centraal-Aziatische land Kazachstan.
3. Mausebär (muizebeertje) is niet alleen een koosnaampje tussen geliefden in Duitsland, maar ook voor baby’s, zowel jongens als meisjes. Het staat voor liefdevol en zoet en groot en gezellig.
4. Is ‘maatregel’ eigenlijk niet verwant aan ‘de maat nemen’? In het Duits is dit gedachtensprongetje duidelijker, vergelijk: Maßnahme – Maß nehmen.
Het bericht Brieven aan een Paralleluniversum 22. “Wee o wee – een maatregel!” verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.