Dit is de achtste aflevering van de feuilleton Brieven aan een Paralleluniversum van de Duitse schrijfster Petra Keup. De eerste verscheen op 8 oktober 2017. Sindsdien publiceer ik iedere zondagochtend een hoofdstuk van deze roman. De brieven zijn geschreven door Maximiliane Wonder-Licht, een ‘klant’, en gericht aan Valentin Graumann, de directeur van een instantie, die ‘Hartz-IV’, zeg maar de Duitse sociale bijstand, uitkeert.

Betreft: “Oh man!”
– van alfawolf naar mens

Beste meneer Graumann,

U verbaast zich waarschijnlijk over mijn zeer persoonlijke aanspreekvorm, maar nu, nadat u mij uitgenodigd hebt in uw kantoor en wij elkaar hebben leren kennen, kunnen we afstappen van die formaliteiten. Zoals u weet, leert men de essentie van een persoon kennen in de eerste drie minuten van de kennismaking. Dus weet ik nu meer over u, dan u ooit in uw ijver om gegevens te verzamelen over mij te weten zou kunnen komen. U bent ook gewoon maar een mens, zelfs als uw teamleider dat anders ziet.

Herinnert u zich nog, hoe u voor ons gesprek uw kantoor binnenkwam? Ik zat aan de tafel en uw zeer jonge teamleider hing een beetje angstig rond bij het raam. Toen u binnenkwam, stond ik op en we begroetten elkaar, tenslotte ben ik een welopgevoed mens, daarna ging ik weer zitten. Uw teamleider gaf u eveneens een hand. Zijn blik drukte uit: “Alstublieft, alstublieft, doe mij niets, ik wil ook altijd gewoon aardig zijn.” Om heel zeker te zijn, om geen fouten te maken, ging hij pas aan de tafel zitten, nadat u plaats had genomen en hield hij zich tijdens ons gesprek aangenaam rustig. Voor uw teamleider bent u zonder meer de alfawolf. Eerlijk gezegd vind ik het fascinerend, een echt paralleluniversum.

U bent trouwens een hele aantrekkelijke alfawolf, met bij uw leeftijd passende grijze haren en een zeer mannelijke uitstraling die heel goed weet, hoe hij op vrouwen overkomt. De ring aan de rechterhand, weliswaar een trouwring, stemt niet helemaal overeen met de rest van de man.

Opvallende kleding. Een spijkerbroek, een overhemd met openstaande kraag. Dat lijkt een beetje in tegenspraak met de bovenste verdieping, waar u werkt. “Kijk, ook in mij steekt een kleine rebel” schijnt daar iemand te roepen.
Het goed verzorgde gezicht, knap, een beetje maskerachtig. Het is wel puzzelen om de man achter het masker te vinden, die net zoals iedereen ook gewoon bemind wil worden. Uw gebaren zijn ook duidelijk levendiger dan uw gezichtsuitdrukking. Het brein kan dus alleen het hoofd goed controleren.

Geopende, nonchalante houding van de armen, zo lang u zich in ons gesprek veilig voelt en zolang u in dat archaïsche patroon van “Het is maar een vrouw” houvast vindt. U vouwt uw handen stevig samen als de situatie gevaarlijk begint te worden, maar u nog denkt, dat u haar onder controle hebt. U slaat de armen over elkaar als u de controle verliest, omdat u opeens in uw gesprekspartner de alfawolvin ontdekt, maar ook als u het risico loopt dat een medemens achter het masker kan kijken.

Dat is me werkelijk tweemaal gelukt, uw gezicht toonde emotie, wat het hoofd absoluut niet wilde laten zien. Dus, beste meneer Graumann, u kunt mij niets wijsmaken en daarom dus de aanhef “beste”.

Met welgemeende hartelijke groeten,
Uw Maximiliane Wonder-Licht

Een overzicht van alle gepubliceerde hoofdstukken is hier te vinden.
Vertaling: Florie Barnhoorn

Wordt vervolgd op zondag 3 december 2017

Het bericht Brieven aan een Paralleluniversum 8. Van alfawolf naar mens verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.