Het bestuur geeft 20 gratis boeken weg van Rutger Bregman met de titel Gratis Geld.

Wat u kunt doen om daarvoor in aanmerking te komen is het volgende:

Ga in de periode die start op 27 december (00:00) en duurt tot en met 31 december (23:59) via de webshop van de Vereniging Basisinkomen een betaling van uw lidmaatschap[1] over 2016 of donatie[2] uit met voor beide een minimumbedrag van € 12,-.

Waarom per se via de website? Omdat dat de enige manier is waarop we het precieze moment kunnen vaststellen van de betaling aan de hand van de gegevens die de vereniging krijgt van de Ideal leverancier.
Een voorwaarde daarbij is dat u zorgt dat uw naam, adres en woonplaats en email adres ingevuld worden in het webformulier.

De winnaars krijgen begin januari 2017 bericht van de penningmeester en ontvangen het boek uiterlijk half januari 2017 op het adres dat opgegeven is bij de betaling.
Er valt per uniek adres maar maximaal één boek te winnen.
Leden van het bestuur zijn uitgezonderd van deelname.

Veel succes met het verkrijgen van het boek Gratis Geld van Rutger Bregman.

Marten Kramer
Penningmeester

21-12-2016

[1] http://basisinkomen.eu/betaalpagina-lidmaatschap-vereniging-basisinkomen/

[2] http://basisinkomen.eu/donatie-aan-vereniging-basisinkomen/

Het bericht Gratis Boek Gratis Geld! – Van 27 december tot en met 31 december 2016 verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Actieve PvdA leden hebben een aantal amendementen op het verkiezingsprogramma gedaan. De leden van de PvdA kunnen de komende weken via internet daarvoor een stem uitbrengen.

Vooral motie 10 is interressant: “Ontwerp verzorgingsstaat met basisinkomen”. Er zijn ook nog 2 amendementen die in het verkiezingsprogramma het experimenteren bij gemeentes meer ruimte geven.

Dat stemmen kan op 11 en 12 januari en de 13e tot 10:00, het zijn de dagen voor het PvdA-congres. PvdA leden krijgen daarvoor een mail van het PvdA bestuur.
Als de uitslag voorafgaand aan het congres niet overtuigend is komt motie 10 op het congres (14/15 jan.) opnieuw in stemming. Ook dat kunt u van huis uit volgen en stemmen.
In dat geval moet de leden de agenda en de beelden van het congres volgen en tevens hun stemgegevens klaar hebben én op tijd gebruiken. Zelf naar het PvdA-congres in Utrecht gaan, kan natuurlijk ook.

Voor wat PvdA leden nu kunnen doen is: stuur of spreek andere partijleden aan op deze kans om het basisinkomen eens serieus te onderzoeken. Motie 10 vraagt om samen met andere partijen en goed plan te maken en alleen als die samenwerking lukt om het dan stapsgewijs in te voeren.
Er is veel voorwerk gedaan om dit mogelijk te maken. Duw mee, mét uw vrienden, om de PvdA-koers in een nieuwe richting te krijgen.

Vragen of tips, stuur ze naar Hans Lindeijer, mail: hanslindeijer@gmail.com

PS Let op het verschil: in de week 2-8 jan. kunnen er nog actuele moties ingediend worden, die kunt u als lid ‘steunen’. Maar het ‘stemmen’ kan alleen op 11 en 12 januari en de 13de tot 10:00. Op het congres, 14/15 jan. komen alleen de twijfel-moties aan de orde.

Het bericht PvdA leden roepen op tot amenderen Basisinkomen verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Kan een universeel basisinkomen de economische ongelijkheid in de VS rechtzetten? Een groep gaat $10 miljoen uitgeven om daar achter te komen.

Is het universeel basisinkomen (UBI; of onvoorwaardelijk basisinkomen OBi) een wondermiddel voor kwakkelende, kapitalistische economieën of is het een doodlopende weg voor een in verval geraakte, (semi-werkloze) onderklasse. Niemand die het echt weet, omdat het UBI nooit grondig onderzocht is. Een van de tot nu toe meest ambitieuze initiatieven staat op het punt om miljoenen te besteden om erachter te komen.

Terwijl een populistische veenbrand zich uitbreidt over de westerse wereld en autoritaire leiders aan de macht helpt, nemen mensen uit het hele politieke spectrum het UBI onder de loep. In de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw is het gedeeltelijk getest op verschillende plekken, onder andere in de VS, Canada en India. Het UBI garandeert allen een minimale vergoeding, een manier om – althans in theorie – armoede te verminderen en ieders gezondheid, scholing en andere aspecten van sociaal welbevinden te verbeteren.

Het Economic Security Project (ESP; Economisch Veiligheidsproject) – een losse coalitie van techneuten, investeerders en activisten – kondigde op 8 december aan dat het van plan is om in de komende twee jaar $ 10 miljoen te investeren “om te onderzoeken hoe een ‘basisinkomen’ iedereen in de VS economische bescherming kan bieden”. Meer dan 100 mensen, variërend van het hoofd van Y Combinator, een topfonds voor start-ups in Silicon Valley, tot leiders van de Black Lives Matter beweging, hebben de “Statement of Belief” (Geloofsbrief) van de groep ondertekend. Het doel is, zeggen de ondertekenaars in deze verklaring, dat “de economie weer ten goede komt aan alle Amerikanen”.

De timing, slechts een maand na de verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten, is geen toeval.

De grootste verandering sinds de verkiezing is de mate van urgentie, zegt Chris Hughes, medeoprichter van Facebook en een van de ondertekenaars. De groep is opgericht om de belangstelling voor het UBI en investeringen in onderzoek, proefprojecten en beleid te bevorderen. “We hebben meer vragen dan antwoorden,” vervolgt hij, “Maar we zijn het eens over het feit dat financiële zekerheid een mensenrecht moet zijn en dat de rol van contant geld daarbij onvoldoende belicht is.”

De experimenten, die tot nog toe met het UBI zijn gedaan, waren meestal van korte duur en gebrekkig gefinancierd. Ze leken veelbelovend, maar waren nooit doorslaggevend. Recent onderzoek in arme landen heeft laten zien dat het overmaken van geldbedragen aanzienlijke voordelen oplevert, zoals een hogere verdiencapaciteit, betere scholing en minder hiv-gevallen.

Vrees dat het geld aan alcohol, sigaretten of andere ongezonde zaken uitgegeven zou worden, bleek ongegrond (in sommige gevallen hebben geld transfers zelfs tot een daling van dergelijke aankopen geleid). Voor rijke landen zoals de VS, zijn de gevolgen van een UBI echter nog onduidelijk.

De groepen, die de ESP heeft uitgekozen om te financieren, moeten oplossingen bieden:

• Het Center for Popular Democracy gaat zich hard maken voor beleidsmaatregelen met UBI als basis, die bestaande sociale zekerheidsprogramma’s, zoals de werkloosheidsverzekering, kunnen versterken.
• Het Roosevelt Institute zal macro-economische modellen van overdrachten van contant geld ontwikkelen. Ook gaat het onderzoek doen naar gedrag en de publieke opinie ten opzichte van het UBI.
• Het Niskanen Center gaat beleidsonderzoek verrichten naar de verschillende manieren waarop doorlopende contant geldbetalingen in de VS ingevoerd kunnen worden.
• Het Alaska Groep American Center zal bezuinigingen op de jaarlijkse dividenden, die alle inwoners van Alaska krijgen uit het Permanent Fund van de staat Alaska – een van de belangrijkste bestaande voorbeelden van rechtstreekse betalingen in contant geld aan burgers – aanvechten.
• De Chesapeake Climate Action Network zal de haalbaarheid van de prijsstelling van koolstof en dividenden op gemeentelijk niveau om het UBI te financieren, bestuderen.
• GiveDirectly zal een langlopende studie naar het basisinkomen in Kenia ondersteunen en kijken hoe de geleerde lessen in de Verenigde Staten in de praktijk gebracht kunnen worden.

De ESP-coalitie omvat 100 organisatoren, activisten, wetenschappers en technici, waaronder Harvard Professor in de Rechten, Lawrence Lessig, de voormalige president van de Internationale Vakbond voor Werknemers in de Dienstensector, Andy Stern, de voormalige Amerikaanse Staatssecretaris voor Arbeid, Robert Reich, Rebuild the Dream medeoprichter Natalie Foster, Facebook medeoprichter Chris Hughes, de president van Y Combinator Sam Altman, en voormalig Sierra Club president Adam Werbach. Fondsen werden geworven bij zowel particulieren als stichtingen.

De groep heeft nog geen prominente vertegenwoordiging bij de Republikeinse partij, maar zij heeft al wel onwennige vrienden gemaakt van liberalen, libertariërs en conservatieven. Zo was Stern, met zijn achtergrond in de vakbond, verrast dat hij zich tijdens een debat eerder dit jaar waarin hij het UBI verdedigde zich in het kamp van een libertariër, Charles Murray van het Cato Institute, bevond.

Door het onverwachte tempo van verbeteringen in de robotica, kunstmatige intelligentie en automatiseringstechnologieën is het niet ondenkbaar dat veel middenklasse banen het slachtoffer zullen worden van deze ontwikkeling – wat grote onrust heeft veroorzaakt over de sociale instabiliteit in de toekomst. De meest recente verkiezing heeft dit pijnlijk blootgelegd voor Silicon Valley’s technorati en voor een groeiend aantal activistische arbeiders en politici.

“Het gesprek ging er gewoonlijk over dat automatisering en kunstmatige intelligentie de noodzaak om te werken voor miljoenen mensen zou opheffen,” zegt Hughes. “Het is nu duidelijk dat er een economische crisis in Amerika is …. Wat de oorzaak is, is minder relevant dan de realiteit dat de huidige economie niet meer functioneert en dat we moeten nadenken over een nieuw evenwicht, zodat het werkt voor mensen in 2016 in plaats van te wachten op een of andere verre toekomst die er aan zit te komen.”

Het originele artikel geschreven door Michael J. Coren is op 8 december 2016 gepubliceerd op http://qz.com/857557/universal-basic-income-gets-a-real-test/

Vertaling: Florie Barnhoorn, 20-12-2016

Het bericht Geld voor Allen – het Economic Security Project verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Tegen de zin van partijbestuur en lijsttrekker stemde 80 % van het congres van GroenLinks voor een groot experiment met een echt basisinkomen.
47 % stemde zelfs voor invoering van basisinkomen zonder enig voorbehoud.

In het concept-programma van GroenLinks stond al de volgende tekst:

We schaffen de tegenprestatie in de bijstand af. Bijstandsgerechtigden krijgen persoonlijke en passende ondersteuning om de kans op werk te vergroten, zo nodig met loonkostensubsidie. Gemeenten krijgen de ruimte om op eigen wijze participatie te stimuleren. Zij mogen experimenteren met nieuwe vormen van sociale zekerheid zoals een basisinkomen, waarbij keuzevrijheid, waardering en ontplooiing voorop staan: minder regels, meer ruimte om bij te verdienen.

Het bericht Achterban GroenLinks meer voor basisinkomen dan partijleiding verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Alexander de Roo tijdens de 30^ste jaarlijkse bijeenkomst van BIEN (foto: Enno Schmidt).

De discussie over het basisinkomen is volledig veranderd.

Dertig jaar geleden was het een heel principieel debat. Hoge werkloosheid. Geen toekomst. Dus geef ons een basisinkomen, want het systeem is niet in staat ons betaald werk te bieden. Het tegenargument was dat je alleen door betaald werk te doen een inkomen kon verwerven. Een basisinkomen was moreel onaanvaardbaar.
Wat een verschil met de huidige discussie: als we gaan flyeren op straat, pakt 50 tot 90 percent van de voorbijgangers een folder aan (50 procent in wijken van welgestelden en 90 procent in armere buurten). De meest gehoorde reactie is: het basisinkomen is een goed idee, maar hoe gaan jullie dat financieren? Wie gaat dat betalen?

Een zeer pragmatische benadering en niet langer een principiële botsing van ideeën

Het vertrouwen in het sociale systeem dat we nu in Nederland hebben, is vergeleken met 30 jaar geleden, flink aangetast. Vroeger kreeg je vijf jaar lang een werkloosheidsuitkering en kon je rustig zoeken naar een andere baan. Nu verliest zelfs de middenklasse haar goed betaalde banen. Na twee jaar geleefd te hebben van een werkloosheidsuitkering, moeten deze mensen hun huizen ‘opeten’ (dat wil zeggen verkopen) om een bijstandsuitkering te krijgen …. vijf miljoen mensen hebben een normaal vast contract. Dat is tien procent minder dan tien jaar geleden. Twee miljoen mensen hebben flexibele contracten voor flutbanen, twee miljoen mensen leven van een sociale uitkering (in verschillende vormen), een miljoen mensen zijn onafhankelijke professionals zonder toegang tot werkloosheidsuitkeringen (ZZP’er of freelancer), de pensioengerechtigde leeftijd blijft omhoog gaan (nu 67 jaar), terwijl mensen boven de 50 jaar nul procent kans hebben op de arbeidsmarkt (het exacte cijfer schommelt rond de 1 procent).

Maar Nederland is nog steeds een van de vijf of tien rijkste landen in de wereld!

De twee grootste kranten hebben peilingen over het basisinkomen gehouden! Ongeveer 40 tot 44 procent is voor. Een betrouwbare landelijke opiniepeiling vond dat 40 procent voor een basisinkomen is, 45 procent is tegen en 15 procent weet het niet. Een meerderheid van de kiezers van groene en linkse partijen zijn voorstander. Met de twee rechtse partijen is dat het tegenovergestelde. Hun kiezers zijn tegen: “Wij werken hard en zijn niet van plan het basisinkomen te betalen voor deze (luie) mensen, die gewoon een basisinkomen willen hebben”.
Het is vooral interessant om te zien dat de kiezers van de Partij voor de Vrijheid van de heer Wilders (onze lokale Trump) verdeeld zijn : 37 procent is voor een basisinkomen, 46 procent tegen en 17 procent weet het niet. Bijna hetzelfde als het landelijk gemiddelde! Politiek gezien moeten we dit gebruiken.
Helaas pakken de leiders van de groene en linkse partijen het thema van een basisinkomen niet op. Ze houden vast aan het repareren / bijstellen van het oude sociale systeem. Ze denken (en hopen) dat de economie zich zal herstellen, de werkloosheid zal dalen en dat de discussie rond het basisinkomen zal verdwijnen zoals het ook deed rond het jaar 2000.

Ze vergissen zich. We hebben nu een jaar economisch herstel. Het resultaat: 12.000 nieuwe, vaste banen en 78.000 flexibele, laagbetaalde banen. De flexibiliteit van de arbeidsmarkt blijft toenemen. Met deze flexbanen draaien we de klok terug. Desondanks is het antwoord van de leiders van groene en linkse partijen: we willen meer banen scheppen.
We gaan onze steun voor het alternatief, een basisinkomen, verhogen in de aanloop naar de komende landelijke verkiezingen op 15 maart 2017. Dat is ons antwoord. Ongeveer 60.000 mensen hebben een petitie ondertekend voor de invoering van een basisinkomen in 2018. We laten zien dat een basisinkomen van € 800 voor iedere burger in Nederland gemakkelijk te betalen is, en dat zelfs € 1.100 wel degelijk gefinancierd kan worden.
Na de verkiezingen zullen we samen met een aantal gerenommeerde instellingen een overgangsroute uitstippelen die ons van de huidige situatie naar een situatie met een volledig basisinkomen zal leiden.

Noot:
Een basisinkomen van € 800 vereist 10 miljard euro per jaar meer dan de huidige situatie, een basisinkomen van € 1100 kost ongeveer 30 miljard euro meer. De huidige regering van conservatieven en sociaaldemocraten heeft de overheidsuitgaven met 30 miljard euro gekort en heeft de indirecte belastingen met 16 miljard verhoogd: in totaal 56 miljard in de afgelopen 4 jaar.

Alexander de Roo was in 1986 een van de oprichters van het Basic Income Earth Network (BIEN), voor die organisatie was hij jarenlang ook penningmeester (1986-2004). Hij is nu voorzitter van de Nederlandse afdeling van BIEN.

Het originele artikel met de titel Netherlands: Thirty years of Basic Income werd 01-12-2016 gepubliceerd op http://basicincome.org/news/2016/12/netherlands-thirty-years-basic-income/

Vertaling: Florie Barnhoorn (16-12-2016)

Het bericht Dertig jaar basisinkomen in Nederland verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Everybody is a genius; but if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid. # Albert Einstein

Nu populisten furore maken in de Westerse wereld door de economische- en financiële onzekerheid van mensen uit te buiten voor eigen politiek gewin, neemt de belangstelling onder politici voor het onvoorwaardelijk basisinkomen toe.

Zo ook in Nederland.

Maandag 28 november verrasten de heren Samson en Pechtold, op dat moment fractievoorzitters van respectievelijk de PvdA en D66 in de Tweede Kamer, vriend en vijand door in een opmerkelijk opiniestuk in de Volkskrant te pleiten voor experimenten waarbij een bijstandsgerechtigde twee jaar lang de helft van zijn of haar bijverdiensten mag houden. Volgens Alexander de Roo, voorzitter van de Vereniging Basisinkomen (e-mailcommunicatie), komt dit voorstel neer op een individuele, tweejarige proef met het basisinkomen voor bijstandsgerechtigden – alleen het woord ‘basisinkomen’ valt niet.

Een aparte manoeuvre van de twee fractieleiders, omdat noch in het concept-verkiezingsprogramma van de PvdA, noch in het definitieve programma van D66 staat dat een bijstandsgerechtigde 50% van zijn inkomsten – naast de uitkering – mag houden, als hij of zij betaald werk vindt.

Nog heel recent, op 8 november, steunde de PvdA fractie van toenmalig partijleider Samson de Algemene Maatregel van Bestuur van de Staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, mevrouw Jetta Klijnsma, waarin staat dat maximaal 25 gemeenten mogen beginnen met experimenten voor een regelarme(re) bijstand. De fractie stemde tegen een amendement van GroenLinks dat de experimenterende gemeentes de ruimte wilde geven om dat zonder beperkingen te doen.

Volgens het nu aangenomen raamwerk mogen gemeenten hun bijstandsgerechtigden weliswaar gedurende maximaal 2 jaar 199 € per maand laten bijverdienen, maar dat mag alleen als een evenzo grote groep in diezelfde gemeente tweemaal zo hard zijn best doet om uit de uitkeringssituatie te raken. Dus niet één, maar twee sollicitatiebrieven per dag, niet één gesprek met je klantmanager maar twee. [Een uitgebreidere bespreking van het voorgestelde raamwerk voor de inrichting van de experimenten is hier te vinden].

Dit besluit van de Tweede Kamer (PVV, VVD en PvdA) heeft ertoe geleid dat onder andere Winterswijk niet langer wil meedoen met de experimenten. Ook Nijmegen heeft grote twijfels en wellicht trekken Utrecht en de drie andere steden ook hun plannen in … De bijdrage van de inmiddels voormalige PvdA-leider aan de ingezonden brief is dus wel een beetje hypocriet: noem het voorstel gewoon een tweejarig basisinkomen voor bijstandsgerechtigden en handel daarnaar in de Tweede Kamer. Dat is de plek waar gewenste veranderingen blijvend verankerd kunnen worden. U hebt (had) daartoe de sleutels. Vrijblijvend wat roepen in de media is niet goed genoeg.

Het stuk in de Volkskrant is echter om meerdere redenen opmerkelijk.

Het gevoerde beleid van de afgelopen jaren ten aanzien van de bijstand wordt in feite failliet verklaard door de twee politici. In het Volkskrant artikel schetsen zij een ontluisterend beeld van het beleid … dat zij tot zeer recent gesteund hebben. Volmondig geven ze toe dat de bijstand verworden is tot een regelmoeras dat ten koste gaat van mensen in de bijstand én van gemeenten.

Een inkijkje in het regelmoeras bij de gemeente

Alle administratie, verplichtingen en rompslomp die de invoering van de Participatiewet, die sinds 1 januari 2015 de uitvoering van de bijstand regelt, met zich meebrengt leidt tot verspilling van menskracht en geld. Iedere gemeente is drukdoende om zich in de mal van Haagse regels te persen, wat hen afhoudt van hun belangrijkste taak: het bieden van maatwerk aan mensen in een uitkeringssituatie, schrijven Samson en Pechtold.

Zo hebben de 3 gemeenten (Aa en Hunze, Assen en Tynaarlo), die onder het Werkplein Drentsche Aa vallen, elk hun eigen meedoenbeleid ontwikkeld voor inwoners met een laag inkomen. Schoolgaande kinderen in de drie gemeentes kunnen een ‘meedoenpremie’ krijgen èn meedoen aan een PC-project, terwijl bijstandsgerechtigden die een re-integratietraject doorlopen een “meedoen premie” van € 200.- ontvangen. En in Assen kunnen mensen ook nog meedoen aan een witgoedregeling!

Wim Eiselin geeft op Sociaalweb.nl nog een voorbeeld. Een bijstandsgerechtigde is verplicht “onverwijld” alle feiten uit eigen beweging te melden waarvan hem “redelijkerwijs duidelijk” is dat hij die moet melden. Maar begrijpt iedere bijstandsgerechtigde meteen wat “onverwijld” of ‘redelijkerwijs duidelijk’ inhoudt? Gemeenten voelen zich gedwongen om regels op te stellen, die een flinke arbeidsinspanning en een grote informatiestroom onvermijdelijk maakt.

Zo heeft het College van de gemeente Hoogezand-Sappemeer Beleidsregels giften en geldleningen voor levensonderhoud op de website gezet. Onder punt 4 van Artikel 1 “Giften voor bijzondere kosten” staat te lezen dat “Giften in de vorm van verstrekkingen van de voedselbank, kledingbank, speelgoedbank en dergelijke charitatieve instellingen niet beschouwd worden als middel.” Dat feit hoef je dus niet te melden bij de gemeente. Artikel 5, dat “Giften en geldleningen in afwachting van de afhandeling van de bijstandsaanvraag” regelt, wellicht wel, de website vermeldt dat “Als gevolg van de behandelingsduur door de gemeente kan het zijn dat familie bijspringt voor de meest belangrijke uitgaven. Het college maakt de keus om deze – door de familie of kennissen als overbrugging bedoelde betalingen – veelal gedaan zonder een afdwingbare terugbetalingsverplichting – tot aangegeven hoogte vrij te laten.” Dus: ja, melden? Of toch niet? Oef, moeilijke kost.

Verloren in het moeras van regels

In tegenstelling tot Samson en Pechtold, die menen dat de bijstand zekerheid biedt, wordt dat door maar weinig mensen die noodgedwongen gebruik maken van deze voorziening, ook zo ervaren. Het moeras aan regels en verplichtingen drukt zwaar op hen.

Een van de nieuwe maatregelen in de Participatiewet is bijvoorbeeld de “tegenprestatie naar vermogen”. Gemeenten zijn verplicht om bijstandsgerechtigden op te dragen een maatschappelijk nuttige bijdrage te leveren en dit te regelen in een verordening. Zo vindt de gemeente Hoogezand-Sappemeer dat het goed is voor je arbeidskansen om pakketjes te sorteren bij Post.nl. Maar volgens de bijstandsgerechtigden, die moeten werken zonder loon, is het vernederend en gaat het ten koste van echte banen.

Een meerderheid van de gemeenten, die de tegenprestatie uitvoert, geeft aan dat het instrument ook wordt ingezet om burgers te ontmoedigen een uitkering aan te vragen, of als onderdeel van een beleid om de instroom te verkleinen.

In de praktijk blijkt ook telkens weer dat de uitvoering van deze maatregel op gespannen voet staat met bepaalde fundamentele rechten. Zo heeft het College voor de Rechten van de Mens gewaarschuwd dat de wet een negatieve uitwerking kan hebben op het verbod op dwangarbeid; de mogelijkheid dat mensen door boetes en maatregelen onder het bestaansminimum komen; en dat arbeid altijd eerlijk en billijk beloond moet worden.

Omdat een handjevol mensen doelbewust misbruik maakt van de sociale voorzieningen, worden honderdduizenden bijstandsgerechtigden gedwongen onder een rigide regime van ge- en verboden te leven. Het is verheugend dat Samson en Pechtold deze benadering nu zo openlijk afkeuren.

Ondertussen gaat het georganiseerd wantrouwen gewoon door. Per 1 januari 2017 treedt een nieuwe Fraudewet en een nieuw Boetebesluit in werking. Voor mensen die naast de bijstand (gaan) werken betekent dit dat zij strafbaar zijn als zij niet tijdig of niet correct doorgeven dat ze zijn gaan werken en wat hun inkomsten zijn. Door onwetendheid of angst voor financiële problemen wachten mensen soms te lang met het opgeven van hun extra inkomsten.

Afhankelijk van het beleid van de gemeente is in dat geval sprake van schending van de inlichtingenplicht. Dat kan de bijzondere situatie opleveren dat iemand die is gaan werken óf de lichtste sanctie – een waarschuwing – krijgt, óf de zwaarste sanctie – een boete van 100% met een maximum van € 82.000,-. Het is aan de klantmanager bij de Sociale Dienst om daarover te oordelen.

“Mensen kunnen nauwelijks op adem komen, en zo is het lastig om een maatschappelijke bijdrage te leveren,” geven Samson en Pechtold in het artikel in de Volkskrant onomwonden toe.

Ons sociale zekerheidsstelsel is gebaseerd op het model van de kostwinnaar die veertig jaar bij dezelfde baas werkte. Maar de samenleving is veranderd, is veel pluriformer geworden. Het model van one-size-fits-all past ons niet meer. We moeten andere wegen zoeken. Lang is geprobeerd om het oude model aan te passen aan de huidige tijd. Om nieuwe vormen van betaalde en onbetaalde arbeid en nieuwe samenlevingsvormen te integreren in het oude model.

“Dat beleid is hopeloos vastgelopen in krampachtige pogingen om het negentiende-eeuwse denken over arbeid zogenaamd te moderniseren”, zei Norbert Klein, fractieleider van de Vrijzinnige Partij, onlangs tijdens de begrotingsbehandeling van Sociale Zaken en Werkgelegenheid in de Tweede Kamer. Volgens De Roo hopen politici dat de economie zich zal herstellen en de werkloosheid zal dalen. En dat bij een groeiende werkgelegenheid ook de discussie over een basisinkomen zal overwaaien, zoals ook gebeurde rond het jaar 2000.

Batavirus is er duidelijk over: “Stop toch met dat maffe uitkeringencircus, steek je nek iets verder uit en durf het onvoorwaardelijk basisinkomen op de agenda te zetten.” Werken vanuit een basisinkomen is ook veel eerlijker ten opzichte van alle overige Nederlanders, die ook zo graag een solide, financiële vloer onder hun bestaan zouden hebben: werknemers in loondienst, zzp’ers, (kleine) ondernemers, flexwerkers, mensen met een burnout, mantelzorgers, vrijwilligers, studenten, huismannen- en vrouwen, etc.

Tijdens het schrijven van dit bericht werd bekend dat de leden van de PvdA Lodewijk Asscher hebben gekozen als hun nieuwe lijsttrekker. Diederik Samson treedt 12 december 2016 af als partijleider en verlaat de Tweede Kamer. Benieuwd wat hij nu gaat doen. Wat zou het mooi zijn als hij zich gaat inzetten voor een echt onvoorwaardelijk basisinkomen. Je bent niet alleen, Diederik! Wereldwijd strijden individuen en groepen voor de invoering van een Universal Basic Income (UBI).

Een kleine greep:

• in Nederland heeft een trendwatcher zich recentelijk over het basisinkomen gebogen;
• in China timmert het Social Dividend/Basic Income Network flink aan de weg;
• in Duitsland vinden levendige discussies over het Bedingungslose Grundeinkommen plaats;
• in India hebben verschillende economen en parlementsleden zich uitgesproken voor de introductie van een UBI;
• Finland gaat experimenteren met een vorm van basisinkomen;
• Schotland wil gaan experimenteren;
• evenals de Canadese provincies Ontario en Prince Edward Island;
• in IJsland is de Piratenpartij gevraagd een regering te vormen, deze partij is voor een onderzoek naar een basisinkomen;
• een commissie uit de Franse Senaat heeft zich uitgesproken voor experimenten met een basisinkomen;
• in Kenia worden experimenten voorbereid;
• evenals in Oeganda.

En op 8 december jongstleden heeft een losse coalitie van techneuten, investeerders en activisten in de USA het Economic Security Project (ESP) opgericht met het doel te onderzoeken hoe een basisinkomen ons allemaal kan verzekeren van een stabiele, financiële basis. Het project stelt daarvoor $10 miljoen beschikbaar gedurende de komende twee jaar. Meer dan 100 mensen hebben al de ‘Statement of Belief’ ondertekend: van Sam Altman, het hoofd van Y Combinator, het fonds dat in Silicon Valley vroege startups ondersteunt, tot leiders van de Black Lives Matter beweging, Robert Reich, de voormalige staatssecretaris voor werkgelegenheid onder Bill Clinton en Andy Stern, de vroegere leider van de vakbond voor werknemers in de dienstensector.

“Sinds de verkiezing van Donald Trump tot president hebben we haast,” zegt Chris Hughes, mede-oprichter van Facebook en een van de ondertekenaars, “We hebben meer vragen, dan antwoorden. Maar we zijn het er over eens dat financiële zekerheid een fundamenteel recht moet zijn en dat het verstrekken van contant geld een onderbenut instrument is.”

Florie Barnhoorn, 12 december 2016

Het bericht Uit het moeras met een onvoorwaardelijk basisinkomen verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Schrijf alvast in je agenda:
Maandagmiddag 23 januari 2017 van 13:00 -17:00 uur organiseren De petitie Basisinkomen2018, de Vereniging Basisinkomen en OnsBasisinkomen een grote Meetup voor het basisinkomen.
Plaats: Rotterdam, Erasmus Universiteit (Woudestein).

Verwachte sprekers o.a.

• Reinier Castelein, voorzitter Vakbond de Unie,
• George van Houts, Theaterman,
• Jan Rotmans Kantelingsprofessor (EUR)
• Ton Stuy, werkgever.

Meer informatie volgt binnenkort

11-12-2016

Het bericht Grote Meetup Basisinkomen in Rotterdam 23 januari 2017 verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

dr. Wolfgang Strengmann-Kuhn, lid van de Duitse Bondsdag voor de Groenen

Het onvoorwaardelijk basisinkomen wordt volgens peilingen door een groot deel van de Duitse bevolking aantrekkelijk gevonden. Dr. Wolfgang Strengmann-Kuhn is MP en een groot voorstander van het UBI. In dit interview vertelt hij ons waarom.

JOBVERDE.de: Dr. Strengmann-Kuhn, u bent een groot voorstander van het onvoorwaardelijk basisinkomen. Kunt u zeggen waarom?

DR WOLFGANG STRENGMANN- KUHN : Daar zijn veel redenen voor. Een belangrijk punt is in mijn ogen dat bestaanszekerheid een fundamenteel recht is, een mensenrecht. Het Federale Constitutionele Hof spreekt van een “fundamenteel recht op een menswaardig bestaansminimum.” Om dit te garanderen zou het het gemakkelijkst zijn als we iedereen die permanent in Duitsland woont een basisinkomen zouden uitbetalen. De huidige bestaanszekerheid heeft veel hiaten en daardoor missen veel mensen die zekerheid ondanks dat ze er recht op hebben (“stille armoede”). Met een basisinkomen zou elke extra euro leiden tot een hoger inkomen. Dat vind ik ook belangrijk. Een basisinkomen is niet stigmatiserend en beperkt mensen niet zoals bij een bijstandsuitkering, maar is voor iedereen een teken dat je één van hen bent. Daarmee wordt de sociale samenhang versterkt. En het maakt mensen minder afhankelijk en biedt ze een leven in vrijheid, ook de vrijheid om desgewenst minder te werken. Het neemt zodoende de druk van de ketel. Mensen zullen werken omdat ze willen en niet omdat ze moeten. Creativiteit en eigen verantwoordelijkheid worden erdoor gestimuleerd.
Een hervorming van de elementaire zekerheid is niet genoeg. Op dit moment doen 8 miljoen mensen in Duitsland een beroep op bijstandsuitkeringen.  Maar de hoogte ervan is niet genoeg om van te leven en zou opnieuw moeten worden berekend en worden verhoogd. Dan echter zouden we 10 miljoen of nog meer uitkeringsgerechtigden krijgen. Met een dergelijk groot aantal mensen bereikt elke weldoordachte sociale uitkering zijn grenzen. En de fundamentele problemen van stigmatisering en verborgen armoede blijven bestaan.

Hoe zou u momenteel de populariteit van het onvoorwaardelijk basisinkomen in Duitsland inschatten?

Dat is moeilijk te zeggen. Uit enquêtes blijkt er bij een groot deel van de bevolking veel sympathie voor te bestaan. Er zijn echter ook nog velen die er sceptisch tegenover staan. Daarom is er een breder en diepgaander debat over het basisinkomen nodig en ook over de verschillende varianten die mogelijk zijn.

Als wetenschapper was één van uw prioriteiten het empirisch onderzoek van armoede. Hoeveel mensen leven er momenteel in Duitsland in armoede en wat zijn de belangrijkste oorzaken waardoor in Duitsland wonende mensen in armoede geraken?

Momenteel verkeert iets meer dan 15% van de bevolking in armoede. Dus iets meer dan 12 miljoen mensen leeft onder de armoedegrens zoals die in de EU is bepaald. Op dit aantal komt men ook via een andere weg: Er zijn 8 miljoen bijstandsgerechtigden. Daarnaast zijn er nog minstens 4.000.000 “stille armen”. Ten minste 12 miljoen mensen wonen in Duitsland dus op bijstandsniveau of daar nog onder. De oorzaken zijn divers en alle groepen worden erdoor getroffen: kinderen, ouderen, werklozen, alleenstaande ouders en er komen ook steeds meer werkende armen bij. Volgens de laatste statistieken van Eurostat (statistisch bureau van de EU), is de armoede onder werknemers bijna 10%, dus dat zijn 4 miljoen mensen. Ter vergelijking: Er zijn “slechts” 1 miljoen langdurig werklozen. De werkende armen zijn in toenemende mate zelfstandigen en steeds meer werkende armen hebben kinderen.

Zou er met het onvoorwaardelijk basisinkomen nog steeds armoede bestaan? en zo ja, waardoor?

Dat hangt af van de hoogte. Maar zelfs met een basisinkomen dat onder de armoedegrens ligt, zou de armoede aanzienlijk worden verminderd.

In een commentaar in de Tagesspiegel zei u dat het basisinkomen de staat zou ontlasten. Hoe bedoelt u dat?

Als het op de juiste wijze gebeurt, zou een basisinkomen kosten-neutraal kunnen worden gefinancierd. De lastenverlichting wordt voornamelijk veroorzaakt door het wegvallen van veel onnodige bureaucratie.

Zou de staat bij de invoering van een UBI er niet zelf inkomstenbelasting over moeten heffen?

Nee. Met een basisinkomen zouden de meeste belastingaftrekposten kunnen worden afgeschaft. Daardoor zouden de belastinginkomsten aanzienlijk stijgen waarmee een groot deel van de financiering rond zou zijn. Ook als een basisinkomen opgenomen zou worden bij de heffing en direct met de belasting verrekend zou worden (de zogenaamde “negatieve inkomstenbelasting”) zou dit niet mogen leiden tot lagere belastinginkomsten. Het is afhankelijk van de hoogte van het basisinkomen en de hoogte van de tarieven.

De discussie over het basisinkomen is in Duitsland relatief zwak. Hoe zouden we meer mensen kunnen aansporen om erover te discussiëren?

Door er meer over te spreken. Ik zou het interessant vinden als we in Duitsland, zoals in Finland, proefprojecten zouden opzetten om de effecten ervan te bestuderen. Maar ik zou deze proefprojecten niet, zoals in Finland, met willekeurig uitgekozen personen uitvoeren maar bepaalde gebieden of gemeenten uitkiezen om niet alleen de individuele effecten te kunnen nagaan, maar ook de wederzijdse beïnvloeding wanneer iedereen een basisinkomen ontvangt.

Hoe zou men oneigenlijk gebruik van het UBI door bedrijven vooraf kunnen tegengaan? Dus als bedrijven bijvoorbeeld zouden zeggen: “Je geld heb je al van de staat, bij ons werk je maar voor de lol.”

Ook met een basisinkomen zullen een minimumloon en arbeidsregelgeving nodig zijn.

Hoe zal uw werk met betrekking tot het UBI er in de toekomst uitzien?

Ik zal doorgaan met lezingen over het onderwerp te geven en doe mee aan de lopende discussie binnen de partij. Over het basisinkomen is ook bij onze partij, De Groenen, geen consensus. Maar het debat over het basisinkomen blijft bij ons belangrijk, en daarmee de vraag: in wat voor maatschappij willen we leven.
 
Over Dr Wolfgang Strengmann-Kuhn:
Sinds 27 januari 2014 ben ik weer terug als lid van de Duitse Bondsdag. Ik ben nu sociaal beleid woordvoerder van de Groenen-fractie en lid van de Commissie voor de Europese Unie en plaatsvervangend lid van de commissie Werkgelegenheid en Sociale Zaken.

Vertaling: Joop Böhm, 06-12-2016

Het bericht Interview met Dr. Wolfgang Strengmann-Kuhn verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Basisinkomen is een mythe.
Al het gepraat over het Onvoorwaardelijke Basisinkomen gaat over een drogbeeld, een waanbeeld, een mythe. Om te kunnen praten, discussiëren, debatteren over het OBi heb je op z’n minst een term nodig die de lading dekt. Nu dekt de term Onvoorwaardelijk Basisinkomen de verkeerde lading. Dat zie je aan de gesprekken, de discussies over het OBi. Waar het namelijk steeds over gaat in discussies en dergelijke is geld. Wanneer mensen willen leven gaat het nooit over geld. Zelfs kinderen die ooit geld gegeten hebben, houden daar snel mee op. Snoep en koek is veel lekkerder. Wat mensen nodig hebben om te leven gaat over eten, slapen, drinken, plezier maken, samen leven. Wat daar voor nodig is om die dingen mogelijk te maken, is werk. Werk dat elk mens dat redelijk uit de voeten kan, in staat is te verrichten. Wil je met anderen een gericht gesprek krijgen over jouw en hun levensonderhoud dan zul over levensonderhoud moeten praten. Want inkomen gaat over geld en van geld kun je nooit leven. Dus: hoe dan wel?

Basisinkomen veronderstelt een baas door het woord inkomen. Nu kun je hiervan zeggen dat het een woordspelletje is. Voor een deel is dat ook zo. Het is echter een uiterst serieus spelletje, waarin mensen tot zeer disfunctioneel menselijk handelen komen zoals moorden, stelen, uitbuiten, buitensluiten. Basisinkomen is een verkeerde term wanneer je helder, open en echt over levensonderhoud van jezelf en anderen wilt praten. Waar het woord inkomen aan een baas-loonarbeider, heer-horige, werkgever-werknemer gerelateerd is, is levensonderhoud neutraal. Elk levend wezen heeft levensonderhoud nodig. Mensen zijn net levende wezens. Al stel ik dat maar even voor de duur van het artikel. Levensonderhoud komt uit wat de aarde aan opbrengsten heeft. De aarde geeft gewoon wat het beschikbaar heeft. Zonder voorwaarden, altijd, voor iedereen, zoveel als mogelijk is. Zij speelt geen baas over de levende wezens die zij herbergt.

Niemand heeft een baas boven zich.
Het begrip baas is een door mensen bedacht begrip. Het veronderstelt een hiërarchie. Wij hebben in veel opzichten ook nog aan ‘baas’ gehangen dat die persoon beter is. In alle opzichten. In de praktijk van alle dag, overdadig onder de aandacht gebracht door de (sociale) media, blijken bazen inderdaad mensen te zijn. Met hun positieve en negatieve kanten. Mensen die net als elk ander willen eten, slapen, drinken, plezier maken en samen leven. Mocht je willen beweren dat ‘bazen’ anders zijn, dan geef ik je dat. Wat ik daar tegenover in het veld wil brengen is, dat in onze huidige constructie waarbij wij denken ‘bazen’ nodig te hebben, mensen met bepaalde karaktertrekken worden aangetrokken. Mensen die graag ‘baas’ zijn.

Iemand die denkt over een ander ‘de baas’ te zijn zit in een machtspositie.
Iets anders kun je het onmogelijk noemen. Alle mensen zijn gelijk wanneer ze geboren worden. Niemand wordt als ‘baas’ geboren. Wat niks zegt over de omstandigheden die de sociale groep rond de geboren mens inmiddels heeft ingericht. Door de omstandigheden is het soms haast onvermijdelijk voor een mens om ‘baas’ te worden. ‘Baas’ is een menselijk construct waarvan wij denken dat het Waar is. Wat belangrijk is om te onderscheiden, is dat organisatie en samen leven twee verschillende dingen zijn. In samen leven komt organisatie voor. Zelfs de Natuur, de huid van de Aarde is georganiseerd. Met echter slechts één doel: evenwichtig samen leven. Als mensen kunnen wij diezelfde organisatorische constructies gebruiken om ons samen leven te organiseren. Wel zo handig aangezien de gecompliceerdheid en de fijnmazigheid van de aarde organisatie, de ecologie, iets is waar we nog steeds van aan het ontdekken zijn hoe het nu eigenlijk werkt. Wij mensen hebben echter organisatie en samen leven door elkaar gehaald. Wij zijn gaan geloven, en maken dat dagelijks waar, dat hoger in de ‘organisatie’ betere mensen zijn. Een reden daarvoor is, volgens mij, dat wij als mensen het contact met het leven van alledag verloren zijn. Wij zijn het contact met onze eigen kwetsbaarheid verloren. Grotendeels bewust. Wij willen namelijk onze kwetsbaarheid ontkennen. In het Westen in elk geval. Wij durven geen ruimte te maken voor onze vergankelijkheid die wij elk moment van de dag om ons heen gedemonstreerd zien. Mede door onze (sociale) media.

Elk levend wezen heeft recht op alle voedingsstoffen en levensomstandigheden die nodig zijn om te leven.
Het gaat over recht omdat het in de manier waarop wij met en over elkaar praten het recht van elk levend wezen is. Dat ‘recht’ ontstaat doordat het levende wezen is ontstaan. Op het moment dat het ontstond, had het levensonderhoud nodig. De Aarde zorgt daar voor. Het is zelfs zo dat nieuw leven pas ontstaat op het moment dat alle benodigde middelen voor handen zijn om het nieuwe leven te laten ontstaan. Het Leven is al helemaal op het nieuw geborenen ingesteld. Het heeft alles al klaar liggen. Het zijn de mensen die het samen leven en het nieuwe leven laten opbloeien verstoren met hun (sociaal maatschappelijke) organisatie. Zij doen moeilijk door hun ontmenselijkte opvattingen over samen leven. Zij staan zichzelf en al het andere leven in de weg om te bloeien omdat zij denken dat zij ‘de baas’ zijn.

Een wereld waarin Leven kan gedijen zorgt voor welzijn, welvaart en welbevinden voor iedereen elk moment (#W3VIEM).
Veel moeilijker is het nauwelijks te maken. De ecologie zorgt voor alles wat nodig is om in welzijn, welvaart en welbevinden te kunnen leven met al het leven wat op deze aarde aanwezig is. Wij mensen met onze onbeholpen constructies in relatie tot de ecologie, zijn het die roet in het eten gooien. Letterlijk zowel als figuurlijk. Wanneer we met elkaar weer contact gaan maken met onze kwetsbaarheid, onze lichamelijke bestaan in tegenstelling tot het leven in (geopolitieke, sociaal maatschappelijke, economische) modellen, dan komen wij vanzelf weer in contact met onze lichamelijke behoefte aan vrede, vreugde en vrijheid. Waarom gaan mensen zo graag op vakantie? Wat krijgen mensen tijdens hun vakantie? Vrede, vreugde en vrijheid. De vrijheid om te doen te laten wat men wil op elk moment van de dag. Genieten van helemaal ‘niks’ doen. Wat overigens in een uiterst hectische, totaal vreemde levenomgeving zoals het centrum van een wereldstad kan zijn wat haaks lijkt te staan op ‘vredigheid’. De vrede zit dan in de verwondering, de nieuwsgierigheid, de uitdaging, de wetenschap elk moment het anders te kunnen gaan doen. In zo’n situatie kom je achter het feit dat leven nooit over geld gaat. Want al het geld van de wereld kan je nooit vertellen waar je hotel, je verblijfplaats is, waar je eten kunt krijgen, waar je plezier kunt maken: je vraagt het aan mensen. Desnoods met handen en voeten. Dan heb je geen basisinkomen nodig, je hebt je basis levensonderhoud nodig. Want daar ben je jouw hele leven mee bezig: je leven onderhouden om te kunnen leven. Om daar helder, open en verbonden over te kunnen praten met elkaar, is het nodig om het te noemen zoals het is.

Een nieuwe term voor basisinkomen: Onvoorwaardelijk Basisaandeel (voor het) Levensonderhoud (#OBaL)
Deze nieuwe term, deze nieuwe kreet geeft precies aan waar het over gaat: jouw levensonderhoud. Overigens hoeft alleen de benaming te wijzigen. Al het denkwerk wat in de oude term gestoken is, blijft zonder meer overeind. Het wordt echter veel logischer, het doet meer terzake, het creëert meer openheid, helderheid en echtheid. Samenvattend zijn de kenmerken van het OBaL:

* Onvoorwaardelijk
* Persoonlijk
* Universeel
* Hoog genoeg voor een levend sociaal maatschappelijk leven

Dit laatste wordt ook wel in meer cijfermatige termen uitgelegd. 60% van het maatschappelijke mediaan inkomen. Daar zie je gelijk de problemen weer om de hoek komen. Het gaat over inkomen. Inkomen is geld. Levensonderhoud maakt gebruik van geld. Het gaat echter nooit over geld. Hoog genoeg is dus wel te kwantificeren en het gaat nooit over geld. Het gaat over spullen en ruimte. Ruimte in tijd en in oppervlak. De optelsom van die spullen en ruimte in tijd en oppervlak die dient hoog genoeg te zijn in relatie tot de omringende sociaal maatschappelijke constructie waarover je het hebt. Veel mensen vragen zich dan af hoe dat geregeld moet worden.

De ‘Hoe’-vraag is een no-brainer.
Waarom is het een ‘no-brainer’? Aangezien het voor iedereen duidelijk is dat spullen ontstaan doordat of de Natuur ze laat groeien of mensen ze maken. Overigens maken mensen alleen iets op basis van wat de Natuur, de Aarde al beschikbaar heeft. Mensen hebben nog nooit iets gemaakt wat op Aarde zelf ontbreekt. Daarin blijkt onze kwetsbaarheid. Het is wel begrijpelijk dat mensen de weg kwijt zijn over hoe dat OBaL geregeld moet worden. Hun denken en voelen is nog verbonden met ‘Bazen’ en geld. Precies de dingen waar de Aarde niks mee doet. Je lichaam net zo min. Jij wilt gewoon leven. Net als elk ander. Jij wilt het liefst in vrede, vreugde en vrijheid leven, altijd vakantie hebben. Om daar voor te zorgen is het nodig dat de focus van jouw leven en van ieder anders leven komt te liggen op het creëren van welzijn, welvaart en welbevinden voor iedereen elk moment van de dag. (#W3VIEM) Niks meer en niks minder. Zo simpel is het. Jouw onvoorwaardelijke basisaandeel levensonderhoud (#OBaL) is wat je nodig hebt. Niemand ook die jou dat kan ontzeggen. Maar een inkomen wel. Daarom is een Basisinkomen ook een mythe.

Oorspronkelijk geplaatst op de website van het Platform Basisinkomen op 14 oktober 2015 door Geert-Jan van der Wolf (redactie, 30-11-2016)

Het bericht Basisinkomen is een mythe verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.